De vraag kwam onverwachts. Of ik speaker wilde zijn bij de Wereldbekerwedstrijd Veldrijden in Zeven, Duitsland. Het gebeurde in Oldenzaal, op zaterdag 29 oktober 2016, bij de eerste GOW-cross van dat seizoen. De vraag kwam van Peter Rohde, de topper onder de Duitse Radsprecher, die zelf vaak meedeed aan de GOW-competitie. Zeven ligt tussen Bremen en Hamburg en is bij de Nederlanders vooral bekend vanwege de vroegere Nederlandse legerplaats Seedorf.
De bedoeling was, zei Peter, dat ik in het Nederlands commentaar zou geven voor de vele Nederlandse inwoners van Zeven die na het stoppen van de legerplaats waren blijven hangen en voor de alom aanwezige Belgen. Natuurlijk zei ik ja, Peter zou verder alles regelen en drie weken later bij de GOW in Neede zouden we alles doornemen. Maar dat zou er niet van komen. Peter Rohde overleed op woensdag 9 november 2016, volkomen onverwachts voor de gehele wielerwereld.
Maar hoe nu verder, moest ik wel of niet naar Zeven, wat had Peter al geregeld, enzovoort. Daar ik na enkele dagen nog niets had gehoord nam ik zelf maar eens contact op. Organisator Bernd Kaminski was blij met mijn telefoontje, had geen telefoonnummer van mij. Natuurlijk moest ik komen, ze waren druk bezig met het vinden van een vervanger voor Peter, maar dat was nog niet gelukt. Enkele dagen later belde Hanka Kupfernagel, de viervoudige wereldkampioene veldrijden die in Zeven de wedstrijd-technische zaken regelde en met wie ik in een half uur alles doornam. Nee, er was nog geen vervanger voor Peter, zou ik het eventueel alleen willen doen? Ja, maar liever niet. Gelukkig kwam er een oplossing, vanuit Zwitserland werd Christian Rocha ingevlogen. De samenwerking liep uitstekend, Christian was niet alleen een prettig mens, maar bovenal een erg goede microfonist. De organisatie was zeer tevreden over onze duo-presentatie, dus direct een voorlopige uitnodiging voor 2017.
Al in mei werd ik officieel vastgelegd, alleen niet meer samen met Christian Rocha. Te duur, aldus Kaminski. Een verslaggever van Eurosport Duitsland zou zijn taak overnemen. Op vrijdagochtend al samen met mijn vrouw, die ook een uitnodiging had gekregen naar Zeven. ’s Middags het parcours verkend, een tijd gepraat met Hanka Kupfernagel (foto), diverse rijders gesproken en toen naar het door de organisatie geregelde hotel. ’s Avonds keurig de laatste deelnemerslijst ontvangen en na het ontbijt naar het parcours. Bij de ingang stond Hanka, die mij kort en bondig meedeelde dat er een UCI-speaker was en een Duitse speaker en ik dus niet als speaker zou fungeren. Ze belde op mijn verzoek met Kaminski, bij wie ik de vorige dag alleen de voicemail kreeg, en die kwam twee minuten later aanlopen. De manier waarop Hanka zich al verkneukelde op het gesprek tussen mij en Kaminski gaf duidelijk aan dat de verhoudingen binnen het bestuur op scherp stonden. Dass habe ich nicht gewusst, zei Kaminski. Dat had ik vaker gehoord.
Ik kreeg twee toegangskaarten, een kop koffie en de toezegging dat alle kosten betaald zouden worden. Hij stuurde inderdaad een overzicht dat hij naar de penningmeester zou doorsturen na mijn akkoord. Tot op de dag van vandaag geen cent ontvangen. Want een brief dat er geen geld meer in kas is kun je toch moeilijk als betaling zien. Nooit heb ik mij zo opgelaten gevoeld. Verbijsterd. Nederlanders die vlak bij de ingang stonden en getuige waren van deze ontknoping geloofden hun oren en ogen niet. Vooral Henk Vos, de vader van Marianne. Steeds als ik hem later weer ontmoette begon hij er over.
Slachtoffer van een vete binnen de organisatie van de grootste veldrit in Duitsland. Ik vond het toen en nu nog steeds ronduit schandalig.
Harry Middeljans
