Een open deur, maar een atletiekvereniging met slechts een handvol leden is een zieltogende club. Nochtans is dat de situatie waarin menig vereniging zich bevindt. Nu wordt de onze weliswaar gefrequenteerd door ongeveer twee handenvol leden, het blijft schrapen. Want ook voor die atleten behoren er trainers klaar te staan, dienen juryleden de prestaties – hoe gering ook – op te tekenen en zijn er vrijwilligers die kleedkamers schoonmaken, vergaderen, het gooi- en smijtmateriaal verzorgen en allerlei organiseren. Nu: dat bestand is uiterst gering.
Het gevaar van die marginale bezetting is, dat de gemeente – van wie wij de baan huren – op een zeker moment in de gaten krijgt dat het aantal atleten op de vingers van een hand te tellen is. Voor je het weet wordt het tartan vervolgens verhuurd aan kleppende dozen die, individueel gesteund door twee stokken, over de baan vibreren en incontinent zijn. Op het middenterrein gooien pensionado’s met een slap handje een jeu-de-boules-bal over het gras en elders staan bierbuiken pijltjes op een bordje te smijten. Zij hebben allen een eigen clubje. Een gedachte om van te gruwen.
Ons bestuur is doordrongen van dit geriatrische gevaar en is begonnen met een heuse campagne om de accommodatie te bevolken met aspirant leden. Het probleem waarmee zij – en daarmee de gehele club – geconfronteerd wordt, is dat de markt van de normale beginner reeds danig afgeroomd is. Door de vele “start to run”-acties is er geen modale ziel meer te vinden die zich meldt om te worden ingewijd in de nobele sport van het gedurende een kwartier zonder pauze min of meer kunnen rennen. Dit noopte de bestuursleden om andere bronnen aan te boren.
Om te beginnen werd de trom geroerd onder bejaarden met een beperking, dat wil zeggen dat zij die niet zonder een hulpmiddel als een looprek, bloedverdunners, zuurstofflessen en/of iemand die betrokkene telkens de goede richting uit duwt. Zij kregen een uitnodiging in de bus. Aangezien deze aardige individuen opmerkelijk genoeg nimmer waren gevraagd om te gaan hardlopen, viel het aantal deelnemers niet tegen. Vervolgens werden ook andere bronnen aangeboord, zoals de onhandelbare jongeren, vrouwen in de overgang en met een depressie en zij, die geen vaste woon- of verblijfplaats hebben.
Ere wie ere toekomt: het bestuur is er aldus in geslaagd een zij het bonte, doch tot op het bot gemotiveerde stoet aan atleten te werven. Onnodig wellicht op te merken, dat het een hartverwarmend, zij het wat chaotisch, tafereel ontvouwde voor de tot tranen toe geroerde trainer, die ergens vanuit de krochten van zijn ziel de moed had weten te putten om deze tamelijk luidruchtige groepen aan het lopen te krijgen.
Nu is het zo dat betrokken collega-trainer al zijn dagen slijt met training geven, vermoedelijk gedwongen door de hoogte van zijn hypotheek en mogelijk vanwege een koopzieke vrouw.
Aldus kunnen wij spreken van een win-winsituatie.
Erik Endlich
