De voormalige slaapkamer van onze dochter, behangen met olijk panterbehang en hier en daar voorzien van meisjesachtige details, heb ik getransformeerd in een mannelijk zweethok. Waar haar bureautje stond, de knuffels lagen en een spiegel waaromheen flesjes, flacons en potjes met allerhande smeerseltjes het kleine kamertje domineerde – ook niet het bed met de poezenovertrek vergeten – staan nu medicijnballen en halters, een kettlebell, zware elastiek alsook een bokszak. Het is nu mijn mancave.
De doorgaans door producenten van dergelijk martelwerktuig beloofde transformatie van broodmagere slapdarm tot een krachtsmens in v-shape bleef echter uit. Ik werd weliswaar sterker en leniger, maar mijn uiterlijke vorm suggereert nog steeds dat wanneer ik een vechthouding aanneem (de vuisten omhoog, de voeten breed uit elkaar, de rug gekromd en neigend richtingen vijand), mijn tegenstander in lachen zou uitbarsten. Ten onrechte, want mijn kwelgeest zou vervolgens sterren en daarna de helle lampen van de IC zien.
Gelukkig is het niet zover gekomen: voor mijn eventuele opponent welteverstaan.
Nu gebiedt de eerlijkheid op te merken dat ik onder meer train om mijn rug, die vanwege erfelijke belasting het langste deel van mijn lichaam vormt, te sterken. In onze familie is vanwege die overdraagbare vloek sprake van een lange historie van rugklachten van allerlei soort, van dubbele hernia’s tot kramp in de onderste regionen en artrose in de wervelkomen.
Enfin, afgelopen vrijdag ging ik weer eens wild te keer met mijn ijzerwerk, toen ik plotseling een krampje onderin mijn rug voelde. Dat zou wel overgaan, zo redeneerde ik optimistisch.
Nou nee dus. Ik loop nu als een oude man. Dat ben ik de facto ook, maar dat was aan mijn meer dan vlotte motoriek niet te merken. Terwijl ik als vlot te been zijnde looptrainer de meeste van mijn atleten lachend voorbij liep, is daar nu geen sprake van. Sterker: hardlopen blijkt onmogelijk.
Het is verraad. Van mijn lichaam welteverstaan. Doe je je retebest om de fysiek gezond te houden, laat dat lange lijf je hopeloos in de steek. Nu weet ik ook wel dat dit malheur, afgezet tegen de onmetelijke pech die veel anderen vanwege het haperende bewegingsapparaat hebben, eigenlijk te belachelijk voor woorden is – maar toch. Zo heb ik een buurman die vroeger zoveel pafte dat hij zijn etalagebeen eraf heeft gerookt, zodat hij zich slechts per scootmobiel van A naar B kan vervoeren. Zoals onderwijl een belangrijk deel van het verkeer (let er maar eens op) bestaat uit karretjes met minder validen. Strikt genomen was het bij buur een kwestie van eigen schuld nu hij tegen de waarschuwingen van de medische stand in bleef kettingroken, maar sneu blijft het natuurlijk wel. In dat licht bezien valt het wandelen op een wijze alsof ik ernstig in de broek heb gescheten nogal mee.
Maar voor een vlotte atleet is het zielig. Alles is een kwestie van perspectief.
Erik Endlich
