Het professionele wielerpeloton streek 8 juni 1975 neer in Haaksbergen. Op een zonnige zondagmiddag, met een parcours aan de rand van het dorp, niet zoals later in de dorpskernen. Het mocht niet te veel problemen geven, zo leek het wel.
Het was in de tijd van renners als Gerrie Knetemann, Jan Raas, Harm Ottenbros, Hennie Kuiper, Jan Aling en ook Henk Poppe. Een supersterk peloton, prachtig weer, kortom een prima gelegenheid om eens te gaan kijken. Al van verre hoorde ik de stem van de speaker.
Rauw, doorleefd, een Brabants accent, je hoorde het meteen: Chris Delbressine, de absolute koning van de Nederlandse speakers stond aan de micro. Mooi om naar te luisteren, veel enthousiasme, kende iedereen en de regels van een profwedstrijd.
Enkele jaren later, inmiddels wielerspeaker, kwam ik bij de Profronde van Nederland in Steenwijk voor het eerst met hem in aanraking. Ik was aangewezen voor het bijprogramma, maar Chris betrok mij onmiddellijk ook bij het professionele gebeuren.
Niet meteen als speaker, maar zijn boodschap was duidelijk: luisteren, oppakken en doe er wat mee. Dat deed ik, want wat kun je anders als de maestro het zegt.
En zo vond ik mij even later terug op de startlijn om renners vast te houden die deel uitmaakten van de profploegen die zich opmaakten voor de ploegentijdrit. En onderwijl luisterde ik naar Chris. Een genot om naar te horen, sprak geen woord over de grens, maar wel de wielertaal. En daar gaat het om. Tussendoor deed ik de overige wedstrijden. Na afloop van de dag kwam hij bij me. Hij was onder de indruk, zei hij.
Hij zou zorgen dat ik een kans kreeg. En dat deed hij. Aan hem dankte ik het wereldkampioenschap veldrijden in Oss in 1984, werd ik zijn opvolger in Olympia’s Tour en deed ik samen met hem mijn eerste grote NK op de weg. Ook bij de profcriteriums werd ik steeds meer gevraagd.
Was ik anders ook zover gekomen? Misschien. Maar als iemand met invloed in je gelooft gaat het wel sneller en zeker gemakkelijker.
In het Vrije Volk van 7 september 1984 kijkt hij terug op zijn carrière. Kees Maas en Harry Middeljans geeft hij aan als zijn opvolgers. Hij kreeg dus gelijk. Min of meer.
Harry Middeljans
