De verheerlijking van Memphis Depay neemt groteske vormen aan, want zo’n weekend was het wel: eerst het nieuws over de transfer naar Barcelona, toen de malheur met een kruisband en vervolgens een film over ‘s mans benen. Zijn status en statuur nemen in razend tempo toe, maar ik vraag me in gemoede af of het ondertussen niet meer om de graffiti/reclamezuil gaat dan om de voetballer.
(Even terug, wie herinnert zich nog hoe het ooit begon met meneer Depay? Precies tien jaar geleden was het ex-back Fred Rutten uit Glanerbrug die als PSV-trainer degene die het talent van de twaalfjarige jongeling uit Rotterdam onderkende, hem op de Herdgang in Eindhoven een contract liet verdienen en op de koop toenam dat de tiener Memphis op het shirt liet drukken.)
In een twitterbericht van Depay klinkt overigens wel heerlijke blijdschap en opluchting door. Hij schrijft: Dream big kid. Dream big. Super excited to join my new club! @fcbarcelona. De vedette spreekt met de stem van het kind, dat altijd liefhebber zal zijn.
De prestaties van de begenadigde voetballer geven Rutten gelijk. Niettemin is Depay voor mij niet God op Kicks. Daarvoor gaat het in spel en prestatie letterlijk en figuurlijk te veel en te vaak om bijzaken. Letterlijk en figuurlijk de buitenkant. Als de opvallende hoed, de kekke shawl en het stripverhaal op lijf en leden belangrijker worden dan het spel en pass, dan gaat er iets mis.
Ik zal het wel helemaal fout zien, maar ben niettemin van oordeel dat Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt en Daley Blind belangrijker zijn dan Memphis Depay. Niet beter, maar belangrijker, en daar gaat het om. Dat heet rendement. En dat is wat de doorslag geeft. Uiteindelijk zijn het plakplaatje en de presentatie bijzaken en de splijtpass en goaldrift hoofdzaken.
Het kwam wel mooi samen, hoewel over het bestaan van toeval nog wel een inktpot leeg kan worden geschreven. Hoe dan ook besloot de documentairemaakster Jessica Villerius twee jaar geleden de documentaire Met beide benen te maken over Memphis Depay toen die als aanvoerder van Olympique Lyon een kruisband scheurde en lang moest revalideren.
Toeval bestaat, maar het kwam natuurlijk ook wel erg goed uit dat de wereldtransfer van Depay naar Barcelona bekend werd, want het geloof in de afdwingbaarheid van wonderen betekent dat ze van oordeel zijn dat ze nooit genoeg sterren kunnen opstellen, sterren die scoren onder de protectie van Mercè, de sacrale vrouw van Barcelona. De goddelijkheid die geen tattooes nodig heeft. Het is afdwingbaarheid der dingen.
Uit de met gevoel voor drama en heroïek gesneden documentaire rijst, denk ik, een waarheidsgetrouw beeld van Blaugrana op van een enorm goede voetballer en ook van een jongeman die het enorm met zichzelf heeft getroffen. Dat maakt dat de film tot meer van het zoveelste kritiekloze eerbewijs. En nee over die tattoos heb ik het niet… Het moet niet te gek worden. Dan zou ik het ook over Theo Janssen moet hebben.
Om die reden heb ik liever Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt en Daley Blind, die ik onder meer minstens even goede voetballers vind…
Han Pape
