We hebben vakantie, maar niet in de gebruikelijke zin van het woord. Weliswaar hoef ik gedurende vier weken geen arbeid van enige betekenis te verrichten, we zitten niet op een plek die min of meer ver van onze woonplaats verwijderd is. Sterker: we zitten thuis of laten de honden uit. Ook kom ik nog op de atletiekbaan of in het bos teneinde de atleten nog enige structuur te bieden.
Dat wij niet weg zijn komt door de coronaperikelen, waardoor onze oorspronkelijke vakantiebestemming Frankrijk een soort van lappendeken is, als het gaat om de mate van besmetting. Dat maakt dat je, als bij een tombola, soms zonder beslommeringen op weg kan, vervolgens weer vaccinatiebewijzen moet overleggen, mogelijk lange wattenstaven tot aan het handvatje in je neusgaten gedrukt krijgt en dat je wellicht bij terugkomst in quarantaine dient te gaan. Zó is vakantie geen zorgeloos tijdverdrijf, wat het immers wel hoort te zijn. In ieder geval geen dwangbuis aan regels.
Enfin: ik vermaak mij wonderwel in huiselijke kring of in de nabijheid daarvan. Daar hoort sporten bij, hoewel ik geheel tegen mijn innerlijke drive in minder behoefte heb aan een flinke portie bewegen.
Hoewel mijn geweten soms opspeelt en ik vertwijfeld denk aan de concurrentie uit achtereenvolgens Drempt, Goes, Woerden en Rotterdam – daar verblijven speerwerpers die doorgaans net een beetje verder werpen – maar realiseer ik mij niettemin, na ampel overwegen, dat het goed is. Want wie training geeft weet: rust is net zo belangrijk als sporten. Om Zoetemelk te citeren, wat in dit tijdsgewricht verstandig is: de Tour wordt in bed gewonnen. Niettemin sta ik om ongeveer zeven uur in de ochtend op teneinde de Corgi’s door het gemeentelijk struweel te laten hollen, maar verder houd ik mij bezig met zaken, waar ik doorgaans niet aan toekom. Te denken valt aan een boek lezen, leeg voor mij uitstaren, onbenullige tv-programma’s kijken, weer leeg voor mij uitstaren – en dan maar weer eens de honden uitgelaten.
Verder is een factor van betekenis in dit sportieve interbellum, dat ik mijn wonden lik en herstellende ben. Want een tamelijk intensief seizoen, gepaard aan jaren die gaan tellen, maken dat indien ik op die voet door zou gaan, ik aan slepende blessures zou gaan leiden. De linkerknie speelt dankzij mijn door veelsoortig terrein uitgezette trainingen danig op. De rug geeft bij tijd en wijle signalen af dat het zware ijzerwerk in mijn mancave voorlopig beter niet mag worden aangeraakt. Dus verblijf ik thans in de spaarmodus.
Dat is zo gek nog niet. Ik voel dat de fysiek tot rust komt, merk dat het lichaam herstellende is. Niettemin blijf ik op mijn qui-vive. Kan het al weer een beetje belast worden? Kan ik de trainingsachterstand weer inhalen? Zal ik weer op mijn vorige niveau komen?
Driewerf neen.
Erik Endlich
