Niet dat iemand er mijn naar vraagt, maar stel dat: van mij mag Louis van Gaal bondscoach worden, al was het maar omdat ik zelf wegens een chronische blessure niet beschikbaar ben. Die blessure liep ik zeven jaar geleden op. Ik houd van het het getal zeven en elk veelvoud van daarvan, met name veertien, het mooiste rugnummer.
In het jaar 2014 speelde het Nederlands Elftal het twintigste WK voetbal, dat in Brazilië plaatsgreep. De verwachtingen hier te lande waren hoog gespannen, maar dat is altijd zo in dit bij het minste of geringste tot volstrekte en aan krankzinnigheid grenzende hysterie ten prooi vallende land met een koning van Duitschen bloede als monarch, nots beide bene.
Van dat WK in 2014 weet ik nog dat ik de eerste wedstrijd heb gezien op een televisiescherm bij Sportlust Vroomshoop. Dat is de club van de families Haverkort, Uitzetter en Van Dijk, die ook de functies onderling laten rouleren. Alles voor de familie Sint Willibrordus. Afijn, de bijeenkomst vond plaats vanwege een jubileum, dus was er nieuws te halen, leek me. Dus ik er op de fiets naar toe, met een stapel verse Roskam-edities daarhenen. Ik scoorde ook, want zeven(!) abonnementen.
De receptie was kort, de sfeer was goed en de drank ruim ingekocht. En toen nog die voetbalpot op een groot beeldscherm. Daar ontrolde zich de memorabele wedstrijd van Oranje tegen Spanje, ook al zo’n land waar we sterk mee verbonden zijn en de spelers wisten dat, want zongen voor aanvang dat ze de kohohohohoning van Hispanien altijd hadden geëerd.
In het veld was Spanje aanvankelijk veel beter, maar won Nederland toch, vanwege de herrijzenis na die onvergetelijke snoekduikgoal van Robin van Persie, met zijn zweefvlucht na een heerlijke pass van Danny Blind, maar kijk zeven jaar later óók nog even naar die twee goals van Arjen Robben, de meester van de zwenkdribbel, die juist afgelopen week besloot dat het na een grootse carrière van Groningen tot Groningen mooi is geweest.
Bovenal was het WK van 2014 het toernooi van Louis van Gaal. De man van het managen van verwachtingen, de man die voorbereiding het halve werk noemt, wat hij niet zo ingewikkeld vindt, want hij stelt dat zijn moeder dat al wist, dus zo moeilijk is het zijns bedunkens niet. Ook is Van Gaal iemand die zich naar eigen zeggen voortdurend laat adviseren, maar vervolgens wel zelf de knoop doorhakt, op basis van training, analyse en evaluatie.’
Dus als je het mij vraagt, dan Van Gaal, en dan om te beginnen dat halve EK-elftal van mietjes met plakplaatteksten, vedetteneigingen en desinteressmoelwerken thuislaten, maar ja, ik ben Van Gaal niet en bovendien niet beschikbaar wegens een chronische blessure.
Han Pape
