Feyenoord neemt afstand, heb ik gelezen, van de wijze waarop de zelfbenoemde supporters van de voetbalclub Feyenoord het vertrek van flankspits Steven Berghuis diens hebben opgevat en verwerkt. Ach ja, voetbal. Het kan een mooi spelletje zijn, een balletje trappen met als uitdaging de bal vaker in het doel van de tegenstander te schieten of te koppen dan die tegenstander in jouw doel. Het is vermaak. De spelende mens. Gezond amusement. Een verzetje tussen twee werkweken Nog steeds, maar het verandert rap. Het is nu een uit de hand gelopen verdienmodel.
Voetbal is uitgevonden door negentiende-eeuwse industriëlen die de arbeider in het vrije weekend een bezielende bezigheid wilden bieden, de getalenteerde om het te doen, voor de eer van dorp of stad. Geef het volk brood en spelen.
In dit verband mag ook worden gereleveerd dat de fabrikanten, van Rigtersbleek in Enschede tot Ter Horst in Rijssen, er ook een belang bij hadden, want ze hadden het meest aan gezonde geesten in gezonde lichamen. (Overigens waren het ook textielbazen die – om dezelfde reden gymnastiek – en toneelverenigingen oprichtten en flaneerparken aanlegden.)
Na ruim een eeuw ziet de wereld er gans anders uit. Veel sportclubs zijn in handen investeerders, soms buitenlandse, een gemiddelde rechtsback verdient van nu meer dan zijn vader, grootvader en overgrootvader samen ontvingen. En trouw aan club en kleur is uit de tijd. Voetbal is business. Velen beleven er wekelijks plezier aan, in en om het veld maar het grote geld maakt de dienst uit, clubtrouw bestaat niet meer en de zogenaamd beste voetballers op één middag meer dan alle supporters samen in één jaar. Een lange tijd aanbeden voetballer die van tenue verandert, wordt van de ene op de andere dag verkettert. En daar blijft het niet bij. Dat leert de transfer van Berghuis.
Deze voetballer heeft besloten Feyenoord te verlaten, niet om bij NAC of NEC te gaan ballen, maar bij Ajax. Alleen al die naam heeft op de gemiddelde Feyenoord-fan de uitwerking van een lam op een wolf. Het zijn dierlijke instincten die in een menselijke wezens borrelen. Opvreten dat beest, doodmaken. Dat nu is precies wat er deze week gebeurde. Op sociale media, die trouwens meer en meer tot asociale media zijn verworden, ruftende putten van verderf, werd Steven Berghuis in één adem genoemd Peter R. de Vries en Carlo Picorni.
Feyenoord heeft afstand genomen van deze ‘actie’ van de zichzelf supporters noemende graffiti-tekenaars die de gewraakte voetballer op een muur in Crooswijk hebben afgebeeld in concentratiekampkleding met een gele ster waarop de letter J. en naast de afbeelding de tekst ’Joden lopen altijd weg’.
Feyenoord was er als de kippen bij om het schilderwerk naar afbeelding, strekking en reminiscentie (keppeltje en grote neus) af te keuren en heeft laten weten dat de makers voor een stadionverbod kunnen verwachten. Alsof ze zich zelf zullen melden. Besluit als clubbestuur thuis zonder publiek te spelen. Scheelt ook een bult geld, want geen politie en andere bewaking meer nodig bij absentie van de penozepubliek.
Het bestuur van de club van De Kuip heeft laten weten daar niet aan te denken, maar soms kun je iets forceren. Wellicht de investeerders in Feyenoord. Van voetbalbestuurders moet je dit soort maatregelen niet verwachten. Dan eerder van het stadsbestuur, onder leiding van burgemeester Aboutaleb, ex-wethouder van Amsterdam trouwens.
Han Pape
