Steeds maar weer presteren, telkens het maximum geven, nimmer versagen, bikkelen tot het niet meer gaat: voor de trimmers die ik wekelijks train voorwaar geen betekenisloze kreten. Voor minder doe ik het ook niet. Stel je voor, wekelijks sloof ik mij uit voor deze gelegenheidslopers, altijd weer moet ik wat anders verzinnen om ze te prikkelen en tot afzien te manen. Overigens is niet iedereen genegen tot het gaatje te gaan. Sterker, een belangrijk deel van mijn lopersbestand drukt zijn of haar snor. Ze slaan de hindernissen over, snijden af waar mogelijk, wandelen daar waar versneld moet worden, versnellen wel maar uitsluitend om gebruik te maken van de sanitaire voorzieningen op onze accommodatie.
Ik geef toe dat dit in mijn ziel snijdt. Maar je kunt het niet afdwingen. Dat wil het bestuur namelijk niet. Het zijn immers betalende leden en daar moet prudent mee omgegaan worden, al zou ik ze er het liefst uitknikkeren. Heerlijk lijkt mij dat. Die loopfraudeurs bij mij roepen, even de keel schrapen en hen dan toeschreeuwen: “D’R UIT!! WEGWEZEN LUIE WEZENS! GA KOERSBALLEN, KWARTETTEN, WHATEVER, MAAR LAAT JE HIER NIET MEER ZIEN! DE GROETEN!!”
Maar ja, dat mag dus niet. Sterker: het bestuur wil deze afsnijders, wandelaars en veelpissers bij de club betrekken door maandelijks een drankje met hapje te organiseren. Dan komt de loop naar de kantine erin. Zeker is wel, dat het een succes gaat worden. Deze soort van atleten zijn vaak goed in dergelijk plat vermaak, dat in de ploegensport dikwijls “derde helft” wordt genoemd. Conform de wens van het bestuur, ingegeven door de gedachte dat toenemend kantinebezoek de clubtekorten kan aanzuiveren, werd er dus een dergelijke periodieke borrel georganiseerd.
Als serieuze trainer ga ik akkoord met zekere vormen van vertreding, maar liederlijk gedrag dankzij alcoholmisbruik en het consumeren van vette happen, zulks leidt tot zo mogelijk nòg tragere atleten, bij wie de spiritualiën in de benen slaat, terwijl het trillende middel dankzij die hapjes zonder afslagen rechtstreeks overgaat naar een dikke kont. Ik zeg gewoon maar hoe het is.
Enfin, dankzij dat maandelijkse drinkgelag zag ik plotseling zogenaamde slapende leden, dat wil zeggen betalende clubgenoten zonder enige sportieve ambitie, op die borrel verschijnen. Zowaar begon een deel van deze bartijgers mee te lopen, want rennen is wat teveel eer voor deze derdeklas trimmers. Niettemin hebben deze figuren ook recht op training, al kan ik het voorshands houden op: wandel een kwartier, probeer 30 seconden te hardlopen, wandel een kwartier enzovoorts. Reeds na 15 minuten en 30 secondjes bleef het overgrote deel amechtig hijgend op het tartan liggen.
Nu ja, zolang zij dat op de buitenbaan of op het middenterrein doen is dat geen ramp, in het andere geval vormen zij aardige natuurlijke hindernissen waarover onze serieuze atleten overheen kunnen springen. Een win-winsituatie. Toegegeven: die maandelijkse borrel is zo gek nog niet.
Erik Endlich
