De OS in Tokio zijn afgelopen en jeetje: wat hebben onze atleten het goed gedaan. Het effect daarvan is, net als bij het succesvolle baanwielrennen, dat er sprake is van een aanmerkelijke toename bij respectievelijk de KNAU en bij de Bond van Baanwielrenners – of hoe dat ook heten mag. Met name pupillen en pubers blijken gevoelig voor de successen van Olympische atleten. Komen daar dan talenten en uiteindelijk zelfs kampioensmateriaal uit voort? Als columnist kan ik die vraag niet eenvoudigweg terzijde schuiven, de lezertjes wensen immers een antwoord op die prangende vraag.
De kwestie is gecompliceerd. Jongelieden die na aansprekende prestaties van iemand besluiten hetzelfde te doen, kunnen goed, uitstekend of brandhout zijn. Sterker: wie in dit land slechts waardeloze voorbeelden heeft, zoals bij curling, worstelen, snelklimmen of skateboarden, maar niettemin een van deze sporten gaat beoefenen omdat hij of zij dat gaaf vindt: ik acht de kans op succes bij deze groep groter dan bij het legertje na-apers. Wie uit passie kiest, zal ver komen. Zo was het ook bij mij. In de jaren dat ik bij atletiek ging, waren er hoegenaamd geen vaderlandse iconen. Niettemin werd ik hoogspringkampioen in de categorie tussen 40 en 45 jaar. Dat er nauwelijks concurrentie was is in dit verband niet interessant: het gaat er om dat ik doorzette en slaagde, nota bene in die jaren van atletische malaise.
Nou u weer. Of nee, laat ik er zelf nog wat van zeggen. Wie nu geïnspireerd is door onze atletische prestaties, komt uiteindelijk bij mij terecht. Althans, wie dat in Almelo overkomt. De oudere atleet komt namelijk uiteindelijk bij mij terecht. Deze categorie is immers tevreden met een pilon hier, een heuveltje daar, mijn fluit en een chronometer. Aldus wordt er wat heen en weer gerend, veel gewandeld en intensief gebabbeld. Daar is, voor de goede orde, niets mis mee. Met andere woorden: de baan waarop ik training geef is een soort van boulevard of broken dreams. Daar strandt de boot waarin een enthousiast knaapje of een gedreven meid plaats nam. Varend richting de einder van succes, maar voortijdig strandend op een klip, tussen ander wrakhout.
Erg is dat overigens niet. Topsport is immers lijden, afzien, je veel ontzeggen, geen vrienden zien. Wie als ik geen vrienden heeft scheelt dat, maar de overige fenomenen bleven ook mij niet bespaard. De gouden medaille is het resultaat, er volgden er zelfs nog drie, maar nu is de koek op. Had ik lauweren, ik ging er op rusten. Maar ondertussen wacht mij tweewekelijks de schone taak om al die voormalige jongelingen, geïnspireerd door de successen van anderen, thans – nu zij inmiddels rijp en de houdbaarheidsdatum als mogelijk topatleet ruimschoots gepasseerd zijn – te vermaken. Opdat zij lol in het lopen houden, fit blijven en mogelijke besmettingen van welke aard ook het frisse hoofd kunnen bieden.
Ergo: geen talent? Niet getreurd!
Erik Endlich
