Na de invasie van bekende, minder bekende en totaal onbekende sporten tijdens de Olympische Spelen zijn we weer terug op aarde. De voetbalcompetities zijn begonnen of vrijwel begonnen, de volleybaldames proberen de weg omhoog weer in te slaan op het EK en de wielrenners zijn bezig aan de derde van de drie grote rondes, de Ronde van Spanje, de Vuelta. Gek eigenlijk, in alle drie gevallen is het noemen van het woord “ronde “ in de betreffende landstaal genoeg om precies te weten waar het over gaat. De Tour, de Giro en de Vuelta, ze hebben allemaal dezelfde naam.
Persoonlijk heb ik het meest bij de Vuelta, niet in het minst omdat ik ook zelf daaraan heb meegewerkt. Daarnaast heb ik later ook zelf in Spanje de wedstrijd enkele dagen gevolgd. In 2009 vonden de eerste drie etappes in Nederland plaats, en ook de start van de vierde etappe. Al een jaar van tevoren was ik door de organisatie in Drenthe vastgelegd als speaker. Genoeg tijd dus om je goed voor te bereiden. Maar je kunt nog zoveel in je hoofd stampen, je wordt afgerekend op je fouten en niet op je prestaties. En dat valt niet altijd mee.
De eerste etappe, een proloog over bijna 5 km op het circuit in Assen werd gewonnen door Fabian Cancellara. Hij vertrok in de leiderstrui voor de tweede etappe naar Emmen. Door hagen van toeschouwers reden de renners door het Drentse land. Zoals zo vaak in vlakke etappes liep het uit op een massasprint. Mijn commentaarpositie lag niet op de streep, maar er ruim 100 meter voorbij. De tv moest dus uitkomst brengen. En zie daar dan uit die aanstormende meute maar eens de winnaar te vinden, zeker als het een millimetersprint is. En dat werd het. Toch was ik zeker van mijn zaak, de Duitse sprinter Gerald Ciolek. Maar toen ik later de finishfoto zag moest ik wel even diep ademhalen, ik had gelijk maar het was zelfs op de foto nauwelijks te zien. Een goed uitgepakte gok, beter kan ik het niet omschrijven.
Etappe drie begon in Zutphen. In een werkelijk bomvolle binnenstad vertrokken de renners rond het middaguur naar Venlo. Opnieuw dus een vlakke etappe, en opnieuw werd het een massasprint. En toen in de laatste bocht een renner van Team Columbia- HTC een kleine voorsprong nam moest ik opnieuw een gok nemen. De lengte van de renner gaf de doorslag, dat moest ex-baanrenner Gregory Henderson zijn. Wereldkampioen op de baan in 2004, onderdeel scratch, man met snelheid, het kon niet anders. Even keek ik opzij, mijn Spaanse collega stak zijn duim op, was het met me eens. En het klopte..
Toen ik na de huldiging de finishlocatie verliet liep ik oud-renner Gerrit Solleveld tegen het lijf. De Sol was al enige tijd chauffeur van de NOS in de grote wedstrijden. Had jij de goede winnaar, vroeg Gerrit. Ik zei ja. Wij niet, zei de Sol. Maar toen later in het sportoverzicht rond kwart voor zeven de herhaling van de finish werd vertoond was die fout inmiddels hersteld. Ook bij de NOS won toen Henderson. Fouten kunnen gemaakt worden, als speaker hoop je maar dat het jou niet overkomt. Bij de tv is er dan altijd nog een ontsnappingsmogelijkheid door voor latere uitzendingen de finish opnieuw in te spreken. Want niet altijd gok je goed.
Harry Middeljans
