Wie kantoorslaaf is zoals deze jongen, hoeft zich qua sport geen zorgen te maken. Dat past immers bij een regelmatig leven. De deur van de werkplek kan ruim voor het avondeten achter je dichtgetrokken worden, waarna er voldoende gelegenheid is om sportief tekeer te gaan. Theoretisch bestaat natuurlijk de kans dat je boodschappen moet doen om vervolgens te kokkerellen. Dat heb ik evenwel uitbesteed aan de eega, of beter gezegd: zij neemt die taken waar. Dat kan zij namelijk goed, of beter gezegd: ik maak er een potje van. Ik haal niet voldoende boodschappen en van de verkeerde merken, en wat ik bak of kook zou ook door de Franse delinquenten van Duivelseiland, die nauwelijks eten kregen, met walging door de eetzaal zijn geworpen. Ergo: ik had altijd meer dan voldoende tijd om aan conditie en souplesse te werken.
Nu heb ik in de herfst van mijn werkzame carrière in de burelen van onze administratieve organisatie een overstap gemaakt naar het hoger onderwijs. Dat kwam, omdat ik het invullen van staten en het maken van boekhoudkundige overzichten voor degenen die hoger in de organisatie werkten, beu was. Het deugde namelijk dikwijls niet, althans: in de ogen van die hotemetoten. Een beetje zoals mijn kookkunst dus: kennelijk niet te pruimen. Toen kwam die baan hij dat onderwijs voorbij. Alsof er zoiets bestaat als voorbestemming. Enfin, ik werd er aangenomen.
Een enigszins lichtvaardige genomen stap, althans vanuit sportief oogpunt. De mentor waarschuwde namelijk een moment na het ondertekenen van de arbeidsovereenkomst voor het vele werk dat mij te wachten stond. Het was geen sinecure, alle dagen heel druk, correctiewerk stapelde zich op, studenten belden je plat, vergadering na vergadering zat je als collectief te bomen over cijfers en nieuwe onderwijsmethoden. Plotseling realiseerde ik mij: maar hoe staat het met de sport? In hoeverre lijdt mijn conditie eronder?
Een aanwijzing dat dit alles er bij in zou schieten had ik, stommeling, reeds gekregen toen ik de ervaren docenten vroeg wat hun favoriete sport was. Die hadden ze niet, hoewel één kerel vertelde dat hij aan klaverjassen had gedaan. In zijn jeugdjaren. Nu is echter duidelijk waarom: de tijd ontbreekt. Studenten zijn erger dan ontevreden bazen. Ze weten niets en aan de mededocenten en mijn persoon om ze van die onnozelheid te beroven.
Daar gaat dus mijn sporttijd. Met dank aan die onwetende ettertjes. Wat rest is de trap oprennen, maar ook dat gaat niet door want de lokalen bevinden zich op de begane grond. Rennend van en naar het station dan, maar dat is een steenworp verwijderd van die leerfabriek. Bij het wisselen van de klassen snel even opdrukken, rennen naar het toilet, boeken opgooien en weer vangen? Tijdens vergaderingen voorzichtig proberen de tafel op te tillen? Jezelf uit de stoel drukken?
Goed, we gaan het uitzoeken. Een mens kan toch niet zonder sport?
Erik Endlich
