Hoewel ik met plezier naar autoracen kijk, is dat niet meer met de onbevangenheid van jaren geleden. Toen was ik een zogeheten petrolhead die ook zelf graag de auto tot de limiet reed. Aangezien ik over een tamelijk tam sportwagentje beschikte, was die limiet pas na een oneindig lang lijkende acceleratie bereikt. Het betrof namelijk een Alfa Romeo spider, voor de kenner: het 916-model. Dit type was als veel Alfa’s agressief vormgegeven, want Italianen kunnen zowel goed voetballen als fraaie auto’s ontwerpen.
Als lid van de Alfaclub mochten wij op een zeker moment op het circuit van Zandvoort rijden. Na inschrijving kreeg je een nummer dat je op de zij- en voorkant van de auto plakte, alsmede een tijd waarop je de baan mocht betreden. Voorts bestond de mogelijkheid om je te laten vergezellen door een heuse coureur, die je de fijne kneepjes van het autoracen zou bijbrengen.
In mijn geval betrof het een jongeling die reed in wat toen de “Renault Clio-klasse” heette. Eerst ging de knaap naast mij zitten, terwijl ik trachtte zo snel mogelijk een ronde af te leggen. Nu, ik had de indruk dat het niet veel sneller kon. Ik denderde door de bochten, gaste over de rechte stukken en trok als een wilde aan zowel het stuur als de versnellingspook. Zowaar haalde ik een mededinger in, al was vooraf gezegd dat te laten.
Het zweet trok een kleverig spoor over mijn aangezicht en langs mijn rug en ik verwachtte min of meer dat de vent naast mij zou praten over een contract bij die Clioklasse. Hij vroeg evenwel of hij achter het stuur mocht zitten. Nu: ik ben niet bang uitgevallen en snelheid heeft mij reeds vanaf de driewieler getriggerd. Dacht ik. De knaap echter reed alsof de duivel hem op de hielen zat, maar met een rust en finesse alsof oma op de achterbank zat.
Ik geloof dat zijn tijd meer dan een derde sneller was dan wat ik uit die Alfa had weten te persen.
Achteraf geloof ik dat het een kwestie van gewenning is. U en ik verplaatsen ons daags in het verkeer met de gang van een bejaarde scootmobielrijder. Dat moet ook wel, je wilt immers geen prent scoren. Zodra wij over een circuit mogen boenderen, is alles wat sneller gaat dan bebouwde kom-tempo reeds angstwekkend snel. Maar wie als dat Clio-joch jaarlijks ontelbare keren met een opgevoerde bak over circuit Zandvoort raast, kent de limiet van een auto.
Ik schreef in de aanhef van dit stuk dat ik niet meer met de onbevangenheid van de jeugd naar de Formule 1-races kijk. Dat is vanwege het lijden van de rugstreeppad en de uitstoot van CO2. En misschien omdat ik er geen talent voor hem. Atletiek is leuker en je trapt zelden op een zeldzaam reptiel.
Erik Endlich
