Het is zeven jaar geleden dat de 20-jarige Annefleur Kalvenhaar om het leven kwam bij een ongeluk tijdens een wielerwedstrijd in Frankrijk. Annefleur, telg uit een Wierdense wielerfamilie, met een hard fietsende vader en twee broers die óók met cyclismebloed in de aderen zijn geboren, was het grootste talent van het gezin en bovendien één der grootste talenten van haar generatie.
Zeven heet het getal van de volheid te zijn, maar is al zeven jaar het getal van de leegte. Het is eind deze maand zeven jaar geleden dat in een bos bij recreatiegebied Het Lageveld een crossparcours is geopend dat de naam van Annefleur Kalvenhaar kreeg en destijs werd geopend door haar (ook fietsende) broers Rogier en Stijn.
Op die dramatische dag van de 23-ste augustus in 2014 kwam Annefleur noodlottig ten val komt op een brug bij Grenoble. Alles wat wielrent was in mineur. Zeker in Nederland, maar ook daarbuiten, want Annefleur was een rijzende ster aan het wielerfirmament, net klaar voor het grote werk, de wereld an haar voeten.
Vanwege mijn bemoeienis destijds met de lokale omroep van de gemeente Wierden heb ik haar een paar keer gesproken. Ze kwam aanvankelijk met haar vader, later alleen met haar fiets. Aangeboren talent, aanstekelijk enthousiasme en professionele instelling kenmerkten haar. Fris, vrolijk en fanatiek. En een zegen voor de radio. Naturel. Nuchter. Belofte voor de toekomst. Geweldige mountainbikester.
Ze leefde voor haar sport, waarmee ze erfelijk was gezegend. Haar club was dé familieclub in de buurt, namelijk AWV De Zwaluwen te Almelo, opleidingsclub van zovele topwielrenners uit de directe regio. Hier kwam Annfleur in aanraking met onderscheden disciplines, waarbij al rap bleek dat ze zowel op de weg als in het veld deksels uit de voeten kon. Uiteindelijk besloot ze zich te focussen op het veldrijden én het mountainbiken.
De kenners wisten het: Annefleur Kalvenhaar zou een hele grote worden. Dat was zeker, want wie houdt er nu rekening met de donderslag van wat onbevattelijk is. Ze was trouwens ook op weg om door te breken bij de aanstormende vrouwen, kon mee met de groten, drukte zoals dat in wielerjargon heet haar neus aan het venster.
Annefleur zegevierde in 2011 bij nationaal kampioenschap mountainbike en een jaar later opnieuw en ook in het veld, kwam ook uit voor de Wereldbeker én zette klinkende uitslagen neer. Een rijzende ster in het peloton, een oog ongepolijste briljant, maar welk een belofte van melk en honing, ook toen ze zich voor Europese wedstrijden meldde.
In een gesprek met Twentesport.com liet Annefleur in 2012 weten dat haar deelname aan een cross bij de juniorvrouwen op het WK mountainbike in Oostenrijk een deceptie werd door een kettingbreuk, waar ze van baalde als en stekker, maar ook reden was voor topresultaten. Doorgaan. Kop in de wind.
Er was teleurstelling, maar ze bleef vol goede moed: ‘Ik ga nu goed uitrusten en dan hoop ik goede uitslagen te rijden in mijn eerste cross seizoen bij de elite vrouwen. Ik moet ook weer verder kijken en kijk dan ook enorm uit naar de komende winter.’
Ze werd ook steeds beter, maar het beste kwam er niet van door dat dramatische ongeluk tijdens een rit, onder meer over een brug, een gedoemde brug.
Steeds beter, goede moed, vol vertrouwen, steeds… het is niet te geloven. Het klinkt zeven jaar later hol en leeg. Als er een God bestaat, wat ernstig moet worden betwijfeld, dan is hij nu ergens boven de wolken ploegleider van Annefleur…
Han Pape
