Herkenbaar voor velen: je jonger voelen dan de jaren zeggen. Niettemin schrik ik vaak zichtbaar als ik iemand na jaren ontmoet. Tjeetje – denk ik dan, wat is dié oud geworden. Ik roep dan maar, dat ik zo blij was om betrokkene te zien, dat ik er van schrok. Overigens is dat nimmer omgekeerd het geval. Er is wel een verklaring voor dat ik er zo geweldig jong uitzie voor mijn leeftijd. Ik kan het niet helpen, maar ik bof met het genenpakket dat aan mij is doorgegeven. Mijn moeder-zaliger zag er op bejaarde leeftijd nog zodanig jong uit, dat snotneuzen haar op een date vroegen. Daar was wijlen mijn vader het natuurlijk niet eens, maar hij kon als bejaarde geen potten breken aangezien men hen voor een puber aanzag. Daarbij sport ik als een bezetene, zodat ik mij als zestiger zonder bezwaar bij een knapenkoor kan melden. Vooropgesteld natuurlijk dat ik goed kan zingen, wat niet het geval is.
De afgelopen 48 uren hebben mij evenwel zodanig nadrukkelijk met de neus op mijn zes kruisjes gedrukt, dat ik er pardoes een depressie van overhield. In de eerste plaats stuurde mijn huisarts een brief, inhoudende dat ik op grond van mijn leeftijd in aanmerking kwam voor een griepprik, want ik behoor kennelijk tot de risicogroep. Of ik mij dan en dan bij de huisartsenpraktijk wilde melden, waar dan alle oude sokken (dat stond overigens niet zo omschreven) uit de categorie “E tot en met H” zich dienden te vervoegen. Nu: ik peins er niet over. Ik vorm allerminst een risico. Ja, op openlijke geweldpleging als mij daar zou moeten melden. Maar deze E geeft geen thuis. Dit was dus deceptie nummer 1.
Diezelfde dag, alsof het een complot betreft, bezorgde de postbesteller een brief van een brillen- en gehoorapparatenboer, die doodleuk meldde dat op grond van mijn leeftijd denkbaar was dat ik gehoorproblemen heb. Of ik even een afspraak wilde maken teneinde mij te onderwerpen aan een piepjestest. De brutaliteit! Wat zijn dat voor horkerige types? Er stond er een adres bij alsmede de handtekening van die gehoortoestellengangster, die op grond van de bijgevoegde foto als kind veel gepest moest zijn. Teleurstelling 2 was dit. Ik heb er overigens van gedroomd. Een boze droom was het, want ik ging met een spuitbus met daarop een toeter – de uitrusting van een hardcore voetbalfan – naar die engerd van de gehoortest, waarop ik die toeter plots uit mijn zak haalde en dichtbij zijn oren dat ding liet loeien. Vervolgens riep ik: “Zo! Kun je zelf die debiele apparaten in je gehoorgang duwen!” Maar hij verstond mij niet.
Basta, mij zien ze niet bij die geriatrische prutsers. Al roept mijn eega dat ik moet ophouden met niezen en dat ze steeds harder moet schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. Nogmaals: het is een complot.
Erik Endlich
