Inmiddels ben ik ruim twee maanden bezig met mijn nieuwe baan. Dat is pril, maar nu reeds zeg ik: een droombaan. Jammer is wel, dat ik bijna met pensioen ben. Een kwestie van te laat beginnen. Dat komt, omdat ik een aanloop van 43 jaar heb genomen alvorens te springen naar een andere betrekking. 43 jaar kantoorwerk, zij het bij een werkgever die mij veel vrijheid liet. Althans, om wat anders te doen dan uitsluitend het invullen van formulieren en het concipiëren van beslissingen voor de directie. Zo mocht ik stagiaires begeleiden. Af en toe een lesje geven aan de hogeschool was ook prima. Juist aan die zaken ontleende ik veel voldoening. Plezierig was wel, dat ik door de vaste kantoortijden steeds voldoende tijd had om te sporten. Dat verklaarde mijn reuzeconditie. Dat sportief tekeer gaan nu is in zekere zin verleden tijd. Want die nieuwe betrekking bestaat uit lesgeven aan studenten van de hogeschool. Behalve dat ik regelmatig lange lesdagen heb, dienen de leerlingen met enige regelmaat een proeve van bekwaamheid af te leggen. Dat genereert een bak aan correctiewerk. De ene keer is het een interview dat ze van een beroepsbeoefenaar dienen af te nemen, vervolgens een zakelijke e-mail dan wel een promotiefilmpje. Je moet overal iets van te vinden. Aangezien ik nog de routine mis (voor zover er voldoende jaren overblijven om die te krijgen) kost mij dat menig sportief doorgebrachte avond.
Hieruit volgt dat rennen voor de conditie en fitness teneinde sterk te blijven althans worden, onderhand een zeldzame inspanning is geworden. Niettemin lever ik op andere vlakken topprestatie. Om iets te noemen: in de kantoortuin waarin ik min of meer vegeteerde, hoorde je boven het zachte tikken op de laptop de klok lopen. Ergens klonk het gorgelende geluid van een koffieapparaat. Een collega hoestte. Dat was het ongeveer.
Hoe anders is de hogeschool! Talloze studenten rennen als mieren door de gangen en zwermen zowel in- als uit de school, terwijl hun voortdurende geklep klinkt als door orkaankracht op dijkende beukende golven. Lesgeven is een lastige circusact bestaande uit het balanceren op het slappe koord, ontstaan door enerzijds de behoefte om kennis over te brengen en anderzijds de studenten, behept met de concentratiespanne van een ADHD-kleuter, te blijven boeien. Dan zijn er nog de vele min of meer vage computersystemen, waarin ik cijfers dien te verwerken, studenten hun opdrachten achterlaten en ik aan de hand van ingewikkelde criteria moet bepalen of studenten – een klas bestaat uit ruim dertig heethoofden – het OK deden of dat zij bij gebrek aan voldoende punten de school dienen te verlaten.
Lichamelijk uitgewrongen en geestelijk leeg maak ik mij klaar voor het weekend. Dankzij die paar keer sporten op zaterdag en zondag kom ik weer even bij. Sport is geen leuke vrije tijdsbesteding. Het maakt dat je weer een beetje mens bent.
Erik Endlich
