Voor de verandering heb ik gisteren eens gekeken naar de motorische drukte die na een hele lange en warme aanloop toch vooral heel veel opgedirkte koude drukte bleek te zijn. Dat vind ik, naar het me voorkomt als een der weinige aardbewoners, want om me heen zie ik vreugdevuur en andere vormen van extase. Tijdens een proces van evolutie voortgekomen uit Neanderthalers hebben we het idee dat we slimmer zijn dan onze voorouders. Dat we elkaar nu met bommen en granaten te lijf gaan in plaats van met rotsblokstenen en handboogpijlen, met facebook in plaats van grottekeningen- het heet al den donder vooruitgang, of nog mooier, innovatie.
Wat was het een feest, midden in de woestijn van Abu Dhabi. Ik begreep er hoegenaamd niets van, maar iedereen was opgewonden. Heel bijzonder om te zien, maar in begreep er niks van. En dát begreeop ik dan weer wel, want ik heb weinig tot niks met snelheidssporten. En zeker niet gemotoriseerd. Eigenlijk vind ik een fiets met versnellingen al overdreven, laat staan een bromfiets, laat helemaal staan een auto, laat nog meer staan een opgevoerde auto, en dan begrijpt men dat een racewagen in mijn wereldbeeld helemaal de zotheid ten top moet zijn. Reizen doet men op een kameel, in een autobus of in een trein, met een boek of een krant.
Snelheidssporten met gemotoriseerd materieel moeten het hebben vuur, rook en lawaai. En testosteron. Laat mij maar dan maar wandelen, fietsen, schaatsen en – als het regent – dammen. Toch heb ik gisteren mijn ogen uitgekeken. Niet naar de race, dat gaat me allemaal zwaar boven de pet, maar naar de mannen (geen vrouw te bekennen) en al die types die daar een rol in spelen, van commentatoren, oud-racers, familieleden van oud-racers. Het is een soort Studio Voetbal, maar dan zonder voetbal. Wel is er een soort VAR, bleek me vandaag, want die kwam tot de conclusie dat er vlak voor de finish van de laatste race een herstart nodig was.
Ach, wat moet je nog serieus nemen als het om sport gaat, om topsport, inzonderheid de autosport? Het lukt mij niet. Dat kan met mijn afwijking te maken hebben dat ik weliswaar na twee rij-examens een rijbewijs ontving, een Lelijke Eend kocht en die pardoes muurvast op een vluchtheuvel op de Mozertlaan in Nijverdal parkeerde, daarna in een DAF rondreed, maar dit automaatje gleed mét mij van het talud in de Stouwevijver. Mijn derde en laatste poging was een Kever, waar evenmin zegen op rustte. Sindsdien fiets ik. (Het mooiste wat ik hoorde over de race was dat Mika Raikonen afscheid nam van de Formule I. Hij won één keer – de Max.)
Han Pape
