Wie regelmatig rent, eens een sprintje trekt of enthousiast wordt van lange afstanden: het blessurespook ligt altijd op de loer. Niet dat ik u in de een of andere bedompte fitnessruimte wil drijven of u raadt iets met ballen te gaan doen, maar de statistieken liegen niet: na voetbal is hardlopen de sport waar de meeste slachtoffers vallen. Dat wil zeggen in de zin van fysiek leed. Waar voetballers met name schade ondervinden van andere voetballers, zijn het hardlopers die zichzelf wat aandoen. Er schuilt ook wat masochistisch in deze sport. Het is immers eenvoudig om zichzelf zoek te hollen. Daarbij, zo wijst onderzoek uit, belast je de gewrichten, spieren en pezen door deze nuttige onderdelen met drie keer je eigen gewicht te plagen. Dat is anders bij het fietsen. In de eerste plaats moet je véél langer fietsen om het begin van afzien te ervaren, terwijl het ronddraaien van pedalen hoogstens tot rugklachten leidt, nu je zodanig krom over het stuur ligt, dat het lijkt alsof je voortdurend door het sleutelgat van een heel klein deurtje kijkt. Ach: ieder zijn liefhebberij laten we maar zeggen.
Goed, je kunt dus dankzij dat hardlopen pijn lijden. De grap is, dat dit malheur aanvankelijk niet merkbaar is. Het lichaam past zich namelijk aan. Een rechtse pijnlijke knie wordt als vanzelf ontlast doordat de linker knie, Deze doet net iets meer, compenseert en zorgt er aldus voor dat de aangetaste knie minder werk te doen krijgt. Te vergelijken met een luie werknemer, die maakt dat de collega een tandje bijzet. Door het gezonde been extra bij te zetten, blijft het malheur buiten de deur. Overigens blijft het daar niet bij. Eén been die compenseert, maakt dat de rug scheef komt te staan. Ik begrijp wel dat u dat niet begrijpt, maar uw en mijn fysiek vormen een fijnmazig organisme waarin alles in elkaar grijpt en één zwakke schakel het kaartenhuis doet wankelen. Zoiets en meer metaforen dringen zich op: een auto met een uitvallende cilinder, het vliegtuig zonder staart, uw wasmachine met een halve trommel.
Afijn, via been dus naar rug, maar ook het hoofd blijft niet ongemoeid. Dat dreigt te kapseizen, ware het niet dat de nek een en ander recht houdt. Dan kan het zo maar, dat uw nekklachten uiteindelijk zijn terug te voeren tot die immobiele knie. Overigens kunnen ook de voeten lijden onder die disfunctionerende knie. Ook de voeten doen via onwillekeurige spiertjes hun best een en ander nog in goede banen te leiden. Corrigerend schoeisel en zelfs klompvoeten vinden hun oorzaak in die gehavende knie.
Wie dus merkt dat een hardloper zich voortbeweegt als een aangeschoten buffel of als iemand die blootgesteld was aan een enorm zware stroomstoot, bedenkt: ach, de man of vrouw heeft een zere knie. Of het is een erfelijke kwestie – dat kan ook.
Erik Endlich
