Nu wij weer om onverklaarbare redenen niet meer collectief mogen buitensporten – raadselachtig zijn de wegen van het OMT –rest de atleet niets anders dan in de duisternis zijn autistische rondjes te lopen. Nu scheelt het dat de meeste lopers in zichzelf gekeerde sporters zijn, toch wordt de afwezigheid van een collectieve training als een groot gemis beschouwd. We zijn dus wederom op ons zelf (westers: op ons eigen) aangewezen.
Dan doet zich wel het merkwaardige fenomeen voor dat de ruimte op voetpad en secondaire weg uiterst beperkt is, zodat het zo goed als onmogelijk is om telkens anderhalve meter uit elkaar te blijven. Daar komt bij dat veel lieden met de partner hand-in-hand blijven lopen en aldus het looppad goeddeels in beslag nemen. Ergo: de anderhalve meter is, eenmaal buiten de deur, zo goed als niet vol te houden. Mij dunkt, op onze achtbaans-atletiekbaan is het beduidend gemakkelijk afstand houden.
Daarbij – maar dat is een trainingstechnisch verhaal – is een intervaltraining op straat niet aan te raden. Asfalt veert immers niet en de klappen die de gewrichten te verduren hebben indien de snelheid omhoog gaat, valt geenszins te onderschatten. Op de verende tartanbaan is geen sprake van dat malheur, maar ja: het mag nu eenmaal niet. Daarbij is de onnozele – dat wil zeggen: bij afwezigheid van een trainer – loper, gewend als hij of zij is om mijn aanwijzingen zonder dralen of denken op te volgen, gedoemd om vanwege onverantwoordelijke versnellingen het lichaam te schaden.
De mens, althans: deze, is echter in tijden van sportieve tegenslagen in staat creatief om te gaan met de beperkte mogelijkheden die er zijn. Stel: ik ga in het bos rennen. De regel schrijft voor dat je dat maximaal met z’n tweeën mag doen, vergezeld van één trainer. Enfin, vervolgens kom ik bij toeval de andere atleten van onze vereniging tegen. Dat er iets van vooroverleg was, sluit ik vanzelfsprekend niet uit. Maar ja: zo’n bos is groot en derhalve is een 1,5 meter tussenruimte een eitje. Dat ik een verdragende stem heb en de onderscheidenlijke duo’s dat onwillekeurig meekrijgen, valt mij in ieder geval niet te verwijten.
Daarbij zag ik op tv horden Hollanders door het beeld schuiven, die zich bij de rekkelijke Belg overgaven aan koopziek gedrag en gretige inname in restaurant of bar. Hier is er sprake van bevolkingsdichtheid in de super en bij de balie van een niet-essentiële winkel. Maar buiten rennen, waar de kwalijke dampen vanzelf in de atmosfeer verdwijnen en lieden weerbaarheid kweken: neen, dat is ten strengste verboden.
Overigens ben ik niet van de burgerlijke ongehoorzaamheid, laat staan dat ik complottheorieën aanhang of het vaccineren verfoei. Maar ik zie niet in waar het collectief buiten de deur sporten – mits op veilige afstand – de gezonde mens ten gronde kan richten.
Nu maar hopen dat het OMT dit ook gelezen heeft.
Erik Endlich
