De wintersport is aan mij nooit besteed geweest. Ik haat sneeuw en ben behept met een stevige hoogtevrees, dus die combinatie maakt het niet aannemelijk dat ik mijn heil zoek op de flanken van een zwarte piste, wat ik so wie so altijd al een merkwaardige mix heb gevonden. Mijn ervaringen met winterse sporten bleef beperkt tot aandoenlijk gekrabbel op de bevroren tennisbanen in het Van Heek-park, hoewel ik in de tijden van Ard en Keessie wel altijd trouw de rondeschema’s in de krantenpagina’s bijhield. Ik heb me dan ook altijd verbaasd over de massale trek naar Oostenrijk zodra daar sneeuw lag, al kon ik me bij de sterke verhalen over de après ski wel wat voorstellen. Dit jaar is het evenwel niet meer zo vanzelfsprekend om in die richting af te reizen, want het land hanteert strenge corona-eisen. Het leek er zelfs op dat de vakantie op het spel stond en dat was voor de presentator van Op1 vorige week aanleiding om het programma te beginnen met de prangende vraag ‘Hoeveel kunnen we nog verdragen?’
‘Hoeveel kunnen we nog verdragen?’ Zullen we dat ook eens vragen aan de nabestaanden van de 48 mensen die op de dag van de Op1-uitzending aan corona waren gestorven? Of hebben we daar schijt aan en gaan we letterlijk over lijken als het om een rondje skiën gaat? Is het heel veel gevraagd onze genoegens even een jaartje te parkeren, alleen al uit respect voor al die mensen die op de intensive care vechten voor het leven? Of zijn we echt zo ver gezakt als we eerder dit jaar ook al lieten zien bij de Formule I op Zandvoort? Daar lapten we alle regels qua corona – en qua milieu – aan onze laars en doken we, daartoe gefaciliteerd door een dubieus lid van onze koninklijke familie, als tienduizenden lemmingen tegelijk de fuik in van onverantwoord en ongepast massaal feestvertoon. De nieuwste virusvariant heet egoïsme. De symptomen zijn: een grote bek, een dikke middelvinger, ‘die lockdown geldt niet voor mij’ en – vooral – een totaal gebrek aan schaamte. Daar helpt geen vaccin tegen.
Peter Bonder
