Het jaar 2021 zit erop, 2022 heeft zijn intrede gedaan. Een nieuw jaar, met nieuwe sportieve kansen. En dus is voor veel sportvolgers het grote terugkijken begonnen. Wat was goed, wat sprong er uit, wat was ronduit slecht. Want lang niet iedere sporter zal met tevredenheid op vorig jaar terugkijken. Ook ik heb het jaar 2021 nog eens tegen het sportieve licht gehouden, op zoek naar het mooiste moment, de grootste teleurstelling en naar de grootste afknapper. En om met dat laatste te beginnen, daar was ik al heel snel uit. Want wat de Nederlandse wielrensters tijdens de Olympische spelen presteerden op de wegwedstrijd was een moment wat je niet snel weer vergeet. Met vier toppers aan de start, die alle vier Olympisch Kampioen konden worden, het moest alleen nog even onderling geregeld worden. Maar voor iedereen stond het als een paal boven water, Nederland zou goud pakken. Zelfs de concurrentie was daarvan overtuigd.
Maar dan moet alles wel gaan zoals het moet. En dat ging het dus niet. De ene fout werd op de andere gestapeld, een kopgroep met louter outsiders reed zo maar meer dan negen minuten weg. In het dameswielrennen een doodzonde. En dan moet je als peloton in de achtervolging. Lees: als Nederlanders team. Want de overige landen deden niets, helemaal niets, bleven dat doen wat ze al het gehele jaar deden, wachten op de favorieten. De Nederlandse dames dus. Veel te laat werd er actie ondernomen, de communicatie met de bondscoach was slecht, kortom: het ging helemaal mis, zilver telt niet, het goud voor Anna Kiesenhofer uit Oostenrijk was verdiend gezien haar manier van rijden. Maar wat een afknapper voor de Nederlandse dames. Hopelijk hebben ze ervan geleerd, er schijnen stevige gesprekken gevoerd te zijn.
Voor het mooiste sportmoment van 2021 kan ik tot mijn vreugde in Twente blijven. Van alle schitterende momenten sprong er voor mij één echt bovenuit. Jennette Jansen uit Westerhaar werd Olympisch Kampioen hand-biken. Een beloning voor haar enorme inzet, haar strakke levenswijze, haar fanatisme en haar doorzettingsvermogen. Ze had al veel titels, maar dit is met afstand de allermooiste.
Maar dat is para-olympisch, hoor ik u zeggen. Ja en ? Voor mij mag dat para er onmiddellijk af, voor mij geeft de omschrijving van de sport de categorie genoeg aan. Want de inzet, de trainingen, de verzorging, het zijn allemaal topsporters. En dus werd voor mij Jennette gewoon Olympisch Kampioen hand-biken.
Voor de grootste teleurstelling verplaats ik mij in een sportster, Jorien ter Mors. Niet geplaatst voor de komende winterspelen, dat moet als een enorme klap aankomen. Drievoudig Olympisch Kampioene, en nu niet door de kwalificaties gekomen. Als er een is die ik het gun is het Jorien. Altijd geknokt, opgegroeid met het overwinnen van tegenslagen, blessures. Soms lijkt daar geen eind aan te komen. Zeker in de sport, waar succes en tegenslag in elkaars verlengde liggen. De klap lijkt hard aangekomen bij Jorien, ze denkt erover om te stoppen. Dat zou jammer zijn, was mijn eerste gedachte.
Maar toen ik er verder over nadacht …..geef ik haar groot gelijk.
Harry Middeljans
