As kind had ik al rap duur, skaatsen is niks vuur mie. Mien vader kon slage maken op zinne noren, de iezerlearkes lös in de handen op de rugge, zuk soezen dat et lechtbroene reed der zik van indruk nog vuur beug. Mien breur net zo. Miene zusters hadden witte kunstskaatsen en treuken hele blomen op et ies. Ik nit.
‘Noren mu’j! Dan zö’j es zeen wo hard a’j köant!’ wör mie herhaaldelik verzekerd. Na, to mer dan. Ik begreep nit woerumme of et hard zol mútten goan, mer good. Drammen bie miene olden. Eandelik kömmen ze, dee Noren, in ne witte deuze met nen zwarten rand. Dat har woarskouwing genog mutten wean, mer dat begreep ik toen nog nit. Et vröar ook nog best, dus ik kon ze metene proberen.
Oaver ‘n Smitjesdiek, op ’n viever an. De noreniezers fonkelden in de bleke winterzunne. De zeutige locht van et vet hung der nog umhen. Met et gat op nen (kolden) gröspol an de kante van ’n viever bund ik ze mie onder. Onderwiel skeut mie links en rechts de hele wieke vuurbie. Buurman Piet van wiederop leek in slowmotion te goan, mer was toch in twee slage an de andere kante. Mien breur soezeden nöwkes onder de brugge duur. Op et middenstukke warren de buurjongs met hockeyskaatsen an et donderjagen. De kleine meakens van wiederop oet de buurte klitseklatseden op heultjes achter nen stool an. Miene zusters treuken blomen achterears.
Ik was nog nit in de bene of ik zwikkezwokkeden oaver et ies. Wo hard ik ook probeerden stille te stoan, ik bleve goan. Mer nooit de kante oet wat ik wol. Zatten ik of met links, dan treuk ik noar rechts. En andersumme. Zjiets, doar lea ik al. Was ik wier in de bene, dan gung et zwabberend met een been vuuroet en nen skolder noar achteren. En doar ha’j ’n buurman ook alwier. Den bölkeden van ‘oet de…!’ BOMS, doar lea ik alwier. Langs de kanten vung ik spookverhalen op van ne jonge den as ooit met ’n kop op et ies was ekömmen en nen kearl den as der met de punte van ’n skaats vol in was epleard. Wat de leu hier toch anvunden?
Viefteen joar later heb ik et nog één keer wier probeerd. Bie de iesbane skaatsen ehuurd. Vief meter zwikkezwokken, toen wus ik et wier. Iej mut doon woer’j good in zint. Vief meter wierumme worsteld en de skaatsen subiet wier ineleaverd. In et woarme keetje oarfesoep etten en beer drinken. Dat wun der mie ginene of.
Martin ter Denge
