Als je weinig op hebt met de commerciële zenders dan heb je tot aan deze week weinig gemist. Het zijn de vele spelletjes, de quizzen en de talkshows waarbij de kijkcijfers de volgende ochtend door de betreffende producenten als spacecake worden ingenomen. Dat volksstammen plezier hebben aan dat type zendervullingen laat ik volkomen in het midden. De presentatoren en presentatrices die voor een astronomisch jaarsalaris wekelijks de meest stompzinnige teksten uitkramen zijn zo zelfingenomen dat iedere reactie op de actualiteit eerst via hun management verloopt. Het eigen ik staat centraal. En wat daar bij komt, het zijn altijd dezelfde gasten, dezelfde onderwerpen. En dan die real-live series. Alsof het een gluren bij de buren is. Hoe meer gluurders, hoe hoger de kijkcijfers.
Maar met ingang van afgelopen weekend ligt het toch anders. ‘The Voice’ is de mond gesnoerd. Niet vanwege het te verwachten Corona-virus Omicron, niet vanwege de kijkcijfers. Nee vanwege het gebrek aan eigenwaarde. Een virus dat met geen enkel ander ziektebeeld is te vergelijken. Vanuit een superieure machtspositie vallen jonge mensen ten prooi aan begeleiding en verleiding van enkele crewleden van het programma ‘The Voice’. Begeleiding en verleiding dat nu gekenmerkt wordt als ontoelaatbaar grensoverschrijdend handelen. Op alle zenders, ieder uur een item in het nieuws. En de familie de Mol? John de Mol? Waar is de grote man achter het format ‘The Voice’? Bij een dergelijk gebeuren kan het niet zo zijn dat hij zich gaat verschuilen. En dan, na de verwachtte presentatie van het onderzoek in ‘Boos’ door Tim Hofman komt plots John De Mol boven de grond. Bleef hij zich verschuilen onder een van de vele molshopen? Slechts één molshoopje was hem bekend, jaren geleden. En nu, aan de oppervlakte zichtbaar maar toch verscholen in het duister zowel letterlijk als figuurlijk.
Hoe pijnlijk is het tegenovergestelde met Rai Vloet, de Heracles-speler die in november betrokken was bij een dodelijk ongeval waarbij alcohol in het spel was. Zou het niet verstandig geweest zijn dat hij uit de sfeer van de competitie gehouden werd? Vorige week maandag werd bekend dat Rai Vloet zich weer had aangesloten bij de selectie. Vanuit het oogpunt van de werkgever een discutabele keuze. Natuurlijk is er een traject te bedenken waar zijn rentree binnen het team acceptabel is. Wat te denken enkel trainen of desnoods op de tribune als toeschouwer. Maar een plaats op de reservebank en dan later nog eens invallen in deze situatie, is onbegrijpelijk. Gelukkig is er gisteren een aangepaste route gekozen. Molshopen en kunstgras. Het onmogelijke blijkt mogelijk.
Gerard Kokhuis
