Met een stel möage doo’w met an de Riesserboargloop en et is gauwer juni as a’j meant. Ik dachten dus hier op La Gomera mooi wat meters te maken. Vief kilometer, mut toch lukken…
Dus doar pladdeken ik hen, vanof 690 meter heugte. Op de hoge pieken en depe kleuven van La Gomera ligt een prachtig weagennet, met strakke asfaltloagen dwars duur oetestrekte oerolde laurierbusken. Behalve hier in Barranco de las Rosas.
Hier lik et of ze op nen vriedagmiddag de leste kloetens oet de betonmölle skraapt hebt en toen rap op de kantine an. Onderweg hierhen tokkeln onzen Hyundai der zonder sputtern tegenan, mer doarduur vernömme wiej dus neet wo stik en bolterig as et hier is. Ook lastig is dat as de zunne nog mer net een been achter de boargen hef, et dal metene stikkeduuster is. Et ennigste lecht köm van mienen hardloop-app, woerop as dat knauwerige Amerikaanse menske oe um de kilometer vertelt wo oarmzalig oewe poging is. Leavensgevöarlik!
Al noa vief minuten, op 716 meter, heuld de weg umhoge der met op. Dus ikke ummedreeid. Do gung et inenen van ’n bult of. Poah, de beentjes reppeln mie onder et gat. Binnen twee minuten was ik zo zestig meter leger, bie et eennoaleste huusken.
Ken iej dat? Van dee Tour-toskouwers dee as op nen draf achter klimmers angoat en ze met een hoop kabaal in de rugge drukket? Mie rikkedetikkeden een skefhundke noa um mie an de kuten vuuroet te helpen. Zien geblekkerte wör met grote wille beantwoord, alle andere honderdvievenzestig hunde oet et dal modigden mie an. Alle baasjes keken wee as ’n anstichter was van dee donderieje.
Hoh, wat soesden ik van ’n bult of. Halverweage was nen stel möage met nen auto an et slöttelen. Ik deed koen en monter van ‘buenas noches’. Et Amerikaanse menske verniejden mie da’k wal veer achtenveertig de kilometer leupe.
Op twee en nen halven kilometer en op 596 meter heugte bedachten ik mie da’k ook nog wierumme most. Ik maken nen U op de weg en HAP! doar beet mie subiet den bult in de bene. Verskrikkelik! Wat knooien, wat marteln! Noa honderdvieftig meter wör et al ondreaglik. De eerste pauze. Bie de volgende löchte mer wier proberen. HAP! Ik rocheln, röateln en hechebalgen der tegenan.
Ooh kearl en um den dreei stunden dee jongs ook nog te slötteln. Wo köm ik doar ooit weardig langs? Met nen kop as ne bolle en benen as betonpöale posken ik vuurbie. Beenn as rotjes! Ik sleppen mie rap oet et zicht achter et eerstvolgende buske. Pauze! Ik had zelfs gin oadem um te vleuken. Anzetten, bieten, voordan tegen den bult an.
Ongevear bie ons huusken tikken ik dree en dreekwart kilometer an. Met et leste betten egenwiezigheid maken ik de vere vol en toen rap oetskeiden! Ik stund toch al zowat stille.
De Riesserboarg is nog wied vort!
Martin ter Denge
