Het dilemma van de huis-, tuin en keukenatleet in dit tijdsgewricht bestaat enerzijds uit de wens om in sportieve zin gebruik te maken van het fraaie lenteweer en anderzijds uit de noodzaak om in de buitenruimte het tuingereedschap ter hand te nemen.
Wie roept dat beide opties te combineren zijn, bewoont vermoedelijk een flatje, heeft een tuinman in dienst of een partner die er aardigheid in schept om op het eigen perceel aan het wroeten te gaan. Ik prijs mij gelukkig met laatstgenoemde omstandigheid: de eega raakt enigszins opgewonden van de voorjaarszon en begeeft zich daarop met allerhande gereedschap in de wildernis die onze tuin is. Alleen het knippende geluid van divers snoeigereedschap verraden haar aanwezigheid in het struweel – alsmede de luide roep, inhoudende dat ik mij daar ergens dien te melden.
Aan de beurt zogezegd. De wederhelft is tamelijk klein van stuk en vanzelfsprekend minder krachtig dan deze jongen. Dat is een evident nadeel, nu ik de vele bomen die onze tuin rijk is dien te snoeien, dood hout moet uitgraven of in stukken hakken, geacht word de op onmogelijke plekken groeiende klimop uit de grond te rukken en zo nodig gesnoeid hout door de hakselaar te duwen.
De onnozele die vervolgens ventileert dat er daarna wel gerend kan worden, heeft van genoemde activiteiten evident geen kaas gegeten. Bedacht moet immers worden dat de ruwere werkzaamheden, hiervoor beschreven, in de wandel worden verricht door een houtvester. Dat ben ik dus tijdens de warmere dagen, zij het een onbezoldigde. De urenlange hevige bosarbeid kan ook een potige houthakker of kastbrede hovenier op de knieën brengen. De vent die daarop nog even monter de kuierlatten neemt en het kilometers achtereen op een hollen zet, verdient zonder dollen direct de groene baret. Het is niet te doen zeg ik u.
Anderzijds: voordat de natuur wakker wordt trek ik mij terug in mijn mancave om met zwaar ijzer en dito medicijnballen, een bokszak en zwaar elastiek in de weer te gaan, opdat ik fit en met de core van een lantaarnpaal kan rennen als een maartse haas. Wie buffelt in de achtertuin hoeft dat alles niet te doen. Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat van de lieden die gezond en wel de honderd en nog een beetje aantikken, driftig scharrelen. Zo althans noemt men tuinonderhoud, werken in de moestuin en de bijl aan de wortel zetten. Dat is wat fitte honderdplussers doen. Dat houd ik mij dus voor als ik door mijn vrouw naar onze woeste grond wordt gedreven teneinde een soort van dwangarbeid te verrichten. Dankzij deze jaarlijkse, zware voorjaarsklassieker kan ik er weer een jaartje fit tegenaan. Dat betaalt zich uiteindelijk uit. Het is derhalve mijn voornemen om rond mijn 75ste bij de veteranen toe te slaan en de prijzenkast te vullen. Als ik tenminste niet zo moe was.
Erik Endlich
