Na de afschuwelijke berichten over de ‘supportersrellen’ bij het recente kickboksgevecht van Badr Hari, heb ik nog eens gekeken naar de YouTube-beelden van Muhammed Ali in Atlanta (1996). De winnaar van het Olympisch goud in Rome (1960) was zijn medaille kwijtgeraakt en hij kreeg hem terug tijdens een speciale ceremonie, in de rust van de basketbalwedstrijd tussen het Dream Team van de USA en de balkanreuzen van Joegoslavië. Jammer dat de misdadige IOC-capo Samaranch hierin een rol speelt, maar het is ontroerend om te zien hoe al die grote mannen, stuk voor stuk multimiljonairs, als kleine jongens om hun held gaan staan, als een soort schild van bewondering en respect. Dat beeld, waarvan ik geen genoeg kan krijgen, zegt veel over boksen als ‘the noble art of self defense’. En dat heeft dus niets te maken met de proleterige jungle van het kickboksen, waarin Rico Verhoeven als een zeldzame Tarzan de normen en waarden overeind probeert te houden.
Dat het op de tribunes bij gevechten van Badr Hari nog lang onrustig blijft, ligt dan ook vooral aan de hoofdpersoon zelf. De man beschikt over een strafblad dat zich laat lezen als het scenario van een misdaadfilm, heeft zich daardoor nooit laten weerhouden om als een dolle hond om zich heen te blijven slaan en schopte in 2012 iemand invalide in een skybox van de Johan Cruyff Arena. En nu we daar toch zijn: het is hetzelfde soort geteisem dat van de Ajax-directie toestemming krijgt om bij de wedstrijd tegen Feyenoord een spandoek op te hangen ter nagedachtenis aan Carlo Picornie, de destijds 35-jarige F-side-hooligan (én hoteleigenaar én vader van twee kinderen) die bij de Slag om Beverwijk in 1997 als een zeehondje werd doodgeknuppeld (met mijn welgemeende excuses aan de zeehondjes voor deze blamerende vergelijking). En misschien nog wel het ergste van alles: dit ellendige wangedrag wordt stelselmatig aangewakkerd door het spuuglelijke vandalentheater van de barbaarse voetbalterroristen Tadic en Antony.
Peter Bonder
