Wus iej dat fabriekszönneke Benaads van Van Heek mear as honderd joar wierumme hen netwarken was in Engeland en toen met ne learnen bal (nen ekochten dan, hè) wierumme köm? Hee vertellen ziene kameröa zweeiend met oarmen en bene en met völle kabaal van dat onwieze nieje spel wat hee in Engeland ezeen had. ‘Et is machtig mooi!’
‘Dat mu’w zelf zeen!’ deden de kearls.
‘Na, alloh dan, noar boeten, dan zö’w et es zelf doon!’
Met den bal van Van Heek vuurop gungen ze ’n hof in. ‘Goat es bie den boer hier tegenoaver an en haalt mie es zes van dee bonenstökke.’
‘Wat wi’j doar dan met?’
‘Dat vernem iej nog wal.’
Met wat droad knuppen Benaads der twee doelpöste van en zetten ze zo en zovölle trad oet mekoar. Met täkke van de beume deed hee een veld ofbakenen.
Do begun et selekteren. ‘Ieje, ieje en ieje, iej zitt bie mie in et manskap, en iej en ieje ook. En ieje, iej stoat in et doel. Dissen bal mu’j proberen bie dee anderen tusken de pöste te kriegen. En iej magt der enkel met de bene en ’n kop tegenan stoten. Denne wat op doel steet mag ook de handen gebroeken.’
En doar gung et hen. As een stel wilde ponypeardjes reppeln ze hen en wierumme bie Van Heek oaver ’n bunder. Nums snappen der nen bal van, mer wille hadden ze wal. Ze deden voordan töt et duuster wör.
Et mag dudelik wean at Van Heek as ennigsten de spelregeln kennen en as ennigsten wus wat de bedoling was. Hee treud der vieftene in. De anderen nul, haha watte losers. Van Deinse, onzen Twentekenner den as later et Hollandstalige Twentse volksleed skreef, was der ook bie. Den vund et mer een onbenullig hen-en-wier, mer ook hee kon neet ontkennen dat hee der wal wille van had.
Binnen ne moand of twee hadden ze in Eanske nen klub opericht. Mooi, mer tegen wee mu’j dan spöllen? Al een poar moand later wör der in Eanske nog nen klub esticht.
Doarmet was Twente de bakermat van et Nederlandse vootbal. Zo is al dee donderieje in Nederland begunnen en kö’w ginnen dag tellevizie anzetten zonder zelfingenömmene kleute slap in de ruumte te zeen kwaken.
Wiej zint met ’n allen onmundig greuts op ons Twente, en der is zat um met de börste vuuroet um te lopen, mer bie sommige dinge ma’w ons toch wal es achter de oren krabben. In plaatse van onze sproake zo’w ons es vuur dissen miskleun skamen.
Martin ter Denge
