Het is mei 1998, de eerste zaterdag, traditioneel de wedstrijddag van de Ronde van Overijssel. De finale is in het Schwarzwald is in volle gang, de een na de andere demarrage. Twee renners blijven over, de Deen Tayeb Braikia en Bart Boom uit Enter. De voorsprong loopt op, de samenwerking is goed. Als verslaggever van RTV Oost op de motor krijg ik alle ruimte, zit er met de neus bovenop. Plotseling getoeter achter mij, een roepende Han Vaanhold, de ploegleider van Boom. “Wat weet je van die Deen “schreeuwt Han door het opengedraaide raam. Mijn antwoord is duidelijk: “baanrenner, kan ook goed op de weg, is snel “. Han trok wit weg. Goed, een sprint moet altijd nog gewonnen worden, maar het was duidelijk, Bart moest wegrijden of het heel leep spelen om de winst te pakken. En dat bleek, het lukte Bart Boom niet. Kansloos tegen een veel snellere Deen.
Nadat even later het peloton over de streep was gekomen ontwikkelde zich bij de Löwik-ploeg een genânte situatie. Boom kreeg de wind van voren, vooral Rudie Kemna was ziedend. Alle afstop werk voor niets geweest, enzovoort. Aan het eind van het seizoen kon Bart Boom vertrekken, geen nieuw contract. Verliezen van een “onbekende “Deense renner, het kostte hem de kop. Maar zo onbekend was hij niet, zijn resultaten mochten er zijn en een baanrenner is meestal snel in de sprint, Boom was gewoon kansloos.
Twee jaar later, 6 mei 2000, zat Bart Boom, nu in het shirt van zijn club De Zwaluwen Almelo, opnieuw in een kopgroep. De Enternaar deed zijn werk, draaide mee en was op weg naar een goede uitslag. Ik deed rechtstreeks verslag, twee ronden nog te rijden en sloot mijn reportage bij het opdraaien van de Markeloseweg af. Tien seconden later telefoon , mijn vriend Wim Albersen aan de lijn. Wim was chauffeur van de wagen van de wedstrijdleider, die vlak achter de kopgroep reed. Met overslaande stem gilde Wim in mijn oor “Bart is weg “. Ik wist niet hoe snel ik verbinding met de studio moest zoeken, binnen 20 seconden zat ik in de uitzending. Bart ging als een trein, alle opgekropte woede en emotie van zijn nederlaag twee jaar daarvoor kwam eruit. De tien seconden werden er 15, het liep op naar 20. Ik mocht er op de motor achter, het ging richting de halve minuut. Bij het ingaan van de laatste plaatselijke omloop was het zelfs al iets meer. Het was de dag dat de gezworen vijanden Enter en Rijssen tot een eenheid gesmeed werden. Alles en iedereen langs de kant juichte, schreeuwde en moedigde met grote gebaren Bart aan. De eerste Enternaren die na zijn ontsnapping op de bromfiets of in de auto waren gesprongen om er toch nog bij te zijn arriveerden net op tijd. Nog 300 meter, ik reed pal achter hem en zelfs bij mij kwam de emotie los. Ik wist hoe hij naar deze dag toegeleefd had, hij wist dat zijn jarige vader Bert en moeder Truus bij de finish aanwezig waren. Zelden zo’n emotie meegemaakt, de eenheid Rijssen – Enter maakte er een geweldige binnenkomst van. Bart huilde, vader Bert huilde, moeder Truus huilde. Wat een feest, maar vooral: wat een revanche op zijn nederlaag in 1998, op alle kritiek die hij toen kreeg, op alles en iedereen. Het moet gezegd, Han Vaanhold , zijn eerdere ploegleider was vol lof en was een van de eersten die hem na de huldiging feliciteerde. Een prachtig moment ook voor Harrie Löwik. Als grote man achter het Löwik-meubelen team in 1998 geklopt, nu als jarenlange clubsponsor van de Zwaluwen Almelo ( nog steeds overigens ! ) toch die toen misgelopen overwinning binnen gehaald. Ik weet dat hij de achteraf ontstane heisa twee jaar daarvoor verafschuwde, nu was hij getuige van deze wraakneming. Want een betere omschrijving voor deze zege is niet te vinden.
Harry Middeljans
IK WAS DIE DAG DE PLOEGLEIDER VAN BARTen heb genoten die dag.Daar mag je trots op zijn Bart.