Wanneer wordt een wielertalent een echte renner? Dat is niet iedereen gegeven. Aanleg alleen is niet voldoende, om door te dringen tot de rijen der beroepsrenners is veel meer nodig. Inzicht, slimheid, je zelf kennen vooral, het zijn factoren die er toe doen om door te breken, een goede renner te worden, zelfs wedstrijden te gaan winnen. En een goede begeleiding. Vaak onderschat, maar even vaak overschat. Want het “vak “ van opleider beheers je of je beheerst het niet. Hoe is de klik met je renner, hoe “verplaats “ je jezelf als begeleider in de renner die je begeleid, hoe leer je hem echt kennen, hoe zie je zijn sterke en minder sterke punten, en vooral, hoe verbeter je die.
Theo Overbeek was jarenlang binnen wielervereniging De Zwaluwen uit Doetinchem de begeleider van de jeugd, de nieuwelingen en het vervolgtraject. Theo had het, zag het en deed er wat mee. Was helemaal idolaat van Koen Bouwman, die hij op weg hielp richting het profpeloton. En daar voelde Koen zich thuis.
Op 6 juni 2017 won Koen zijn eerste profwedstrijd. Om 11 minuten over vier kwam hij als winnaar over de streep van de derde etappe in het Criterium du Dauphiné, een achtdaagse rittenkoers in Frankrijk. Een koers die er toe deed, en nog steeds doet. Ook won hij het bergklassement. De opleiding zat er op, Koen had zijn plaats gevonden.
Theo Overbeek kwam ongeveer een uur tekort om van het succes van zijn “poulain “ te kunnen genieten. Begin van de middag, op diezelfde 6e mei, stief hij. Volledig onverwachts. Een klap voor de Achterhoekse wielersport, een klap voor Koen. Op de begrafenis maakte hij een prachtig gebaar, de bergtrui werd op de kist van Theo gelegd, als dank, als afscheid. Het applaus wat toen opsteeg is waarschijnlijk nog steeds te horen, daar in Ulft.
Toen ik hem enkele weken later op het NK in ’s Heerenberg sprak begon hij er meteen weer over. De klap, die hij had gekregen, de manier waarop hij het verwerkte, het gemis van Theo. Het tekende de mens achter de renner, gaf de band tussen hem en Theo duidelijk weer, de enorme waardering die hij voor Theo had straalde van hem af.
Het heeft bijna vijf jaar geduurd voor Koen zijn tweede profzege pakte. Maar wat voor één. Een etappe winnen in een van de drie grote etappewedstrijden, de Ronde van Italië, is niet iedereen gegeven. Wat deed hij dat geweldig, na een lange ontsnapping, met een sprint van vier op het eind. Een meer dan verdiende overwinning. En ook leverde deze etappe hem de leiding op in het bergklassement. Vanaf vandaag rijdt in de bergtrui. En ik weet zeker, dat Theo op zijn wolkje heeft meegekeken en genoten.
En net zo zeker heeft Koen aan hem gedacht.
Harry Middeljans