Pinksteren is voor mij korfbal. Dat moet ik vermoedelijk uitleggen, ook al is het één groot mysterie. Korfbal is in principe de ongelukkigste manier om door de mand te vallen. Het is alles wat het lijden van de mensheid representeert. In principe is het net voetbal, maar dan met het doelgebied op een paal. Er bestaat een club die Ons Eibernest heet, zonder dat er een keeper op dat nest zit. Ik wist van het bestaan, maar had er niets mee, behalve dan dat dankzij korfbal mijn leven veranderde.
Bij ons in het dorp zat destijds de ene helft ‘op hockey en de andere helft ‘op’ voetbal. Het leven was blauw-zwart of zwart-wit. Ik was aangesloten bij de voetbalbalclub in zwart en wit, tot ik een andere hobby kreeg, namelijk schrijven. Ik ging vaak naar voetbalwedstrijen, uit aandrift maar dan om over te schrijven. Dat heette De Weekendtopper. Het waren goed gelezen verhalen die over veel meer dan voetbal gingen, ook de ambiance, de kantine, het taalgebruik van voetballers en toeschouwers.
Op die manier kwam ik langs de lijn vreemde kostgangers tegen, zoals een man met een spons in een emmer water; hij was postbode én verzorger van met name voetballers met ingewikkelde blessures.. Hij was er ook toen Blauw Zwart op Tweede Pinksterdag 1989 een korfbaltoernooi hield, waar ik was om te kijken of er nog nieuws was te melden. Dat was er niet. De man vertelde dat hij zijn echtgenote moest ophalen bij iemand die ik ook kende; we waren al eens gevieren uit geweest in Enschede City.
Het toeval, ik kan het niet anders zeggen, het toeval wilde dat ik juist die avond ook een afspraak op dat adres had, ik zou komen eten. Er was al tien jaar een verlangen, waar we niet aan hadden toegegeven. Doch nu openbaarde zich het het ongelooflijke geheim van de spraakverwarring die tot vereniging leidt, het mysterie van Pinksteren, in alle talen van de Liefde, waarvan ik zelf niet wist dat ik ze beheerste, de liefde in de daad bij het woord voegde.
Ik denk dat God juichte (en stiekem soms korfbalt).
