Natuurlijk heeft iedere renner een eigenschap die hem onderscheid van anderen. Dat kan op veel vlakken, bijvoorbeeld een klimmer. Of een sprinter. Maar ook qua weersomstandigheden kun je een indeling maken. Sommige renners stijgen boven zichzelf uit als de temperatuur de 35 graden aantikt of overschrijdt, een ander houdt van stormwind.
Weer anderen zie je 200 km niet, rijden onzichtbaar mee maar sprinten wel om de overwinning. En dan heb je natuurlijk de liefhebbers van wedstrijden in de regen. Renners die profiteren van hun eigen durf om ook op een van de regen spiegelend wegdek tot het uiterste te gaan.
Vroeger, in mijn actieve carrière als wielrenner hoorde ik daar ook bij. Niet om bovenstaande reden, daar had ik niet de capaciteiten voor. De echte reden was veel simpeler : meestal lag het tempo wat lager.
Het schoot mij weer te binnen toen ik onlangs samen met mijn eega van Passau(doto) naar Wenen fietste. Een mooie tocht, zes dagen lang. Meestal per dag rond de 60 km, dat werk. Al lukte dat door hotelwijzigingen niet altijd. Zo liep een van etappes uit tot 110 km. Tja, gewoon doortrappen langs de schöne Blaue Donau, er zat niets anders op. En het ging prima. Veel beter dan de laatste twee dagen die in de stromende regen gereden moesten worden. En de rivier vond het ook niets. Van het schöne Blau was niets meer over, meer en meer werd het Blau vervangen door Grau.
De tocht zit er inmiddels op, drie dagen mooi weer, drie hoosdagen. Maar als ik dan de coureurs zie die vaak dagenlang in de regen fietsen, dan heb ik wel wat meelij. Behalve met die regenfanaten dan, die of anders net te kort komen of alle risico’s blijven nemen om toch te winnen.
En het mooist is het natuurlijk als het een combinatie betreft.
Harry Middeljans
