Toen ik vorig jaar de overstap maakte naar het onderwijs, was ik blij. Wie als ik graag het woord voert en meent wat interessante zaken te kunnen melden, is immers geschikt voor kennisoverdracht. De motivatie was dus wel aanwezig, maar dat bleek niet in alle gevallen voor de studenten te gelden. Zo leken dat mijn uiterst nuttige mededelingen te pletter te vallen tegen een muur van desinteresse, intensief gebruik van mobiele telefoons en gapen. Je hoort jezelf op een gegeven moment een les afdraaien, als een dementerende die in zichzelf praat. Het gekke is, dat uit door de leerlingen ingevulde evaluaties blijkt, dat ze je les op prijs stellen. Onbegrijpelijk.
Het voorgaande is evident wat anders dan gemotiveerde volwassenen aanzetten tot een hoger looptempo. Die lieden komen immers vrijwillig en wensen hun dagelijkse sores van zich af te schudden op een atletiekbaan, waar een schreeuwerd als ondergetekende hen aanzet tot inspannende arbeid. Overigens liep ik doorgaans voorop teneinde mijn mondelinge instructies door praktische inzet te verduidelijken. Vanzelfsprekend kon ik de rappe atleten slechts enige momenten voorblijven door zelf regelmatig door de wijk te rennen. Dat laatste is dankzij die ondankbare studenten in het slob geraakt.
U moet weten dat ik over een maand vakantie heb. Dat is een wenkend perspectief, maar voordat het zover is, werk ik mij het schompes. Dat is gebruikelijk, zo hoorde ik van ervaren mededocenten. Ik mag, of beter gezegd: moet talloze afstudeerscripties lezen&beoordelen, stagiaires bezoeken en cijfers geven, de laatste lessen afdraaien aan leerlingen die op de toppen van hun zenuwen leven aangezien ze te laat – een traditie – leren voor hun hertentamens of te elfder ure nog een gesprek hebben met mij, omdat ze het niet eens zijn met een beoordeling.
Ergo: ik sport niet. Geen tijd en gelegenheid voor. Langzamerhand neemt de geest het over, met alle fysieke tekortkomingen die daarmee verband houden. Mijn fysiek, voor zover daar nog sprake van is, past zich aan. Ik zit slechts op een bureaustoel te corrigeren, het hoofd is gebogen en gericht op afstudeeropdracht en laptop, de rug gekromd, de benen gevouwen. Kortom: het lichaam takelt af. Slechts de gedachte dat juli de bevrijding brengt, studenten als schepen in de nacht uit de lokalen en hallen van de school verdwijnen houdt deze jongen overeind.
Maar eerst nog even door. Voor dit stukje is eigenlijk geen tijd, hoewel vooral nu de therapeutisch kracht van schrijven over het aangedane leed niet onderschat moet worden. Ervaren leerkrachten voegden mij toe: ga niet onmiddellijk aan het einde van het schooljaar op vakantie. Levensgevaarlijk aangezien je nog na zit te stuiteren vanwege die zenuwslopende hectiek van het laatste kwartiel.
Hopelijk is de vakantie lang genoeg om mijn normale fysieke en mentale conditie weer terug te krijgen. Leuk hoor, al die vakanties in het onderwijs. Maar ik snap nu waarom.
Erik Endlich
