U heeft mij even moeten missen, hoewel ik mij tegelijk realiseer dat mijn week absentie niet of nauwelijks is opgevallen. Enfin, ik meende mij één week vakantie te kunnen veroorloven, zij het dat mijn aangekondigde afwezigheid niet tot enige respons van de zijde van de hoofdredactie heeft geleid. Wellicht dien ik uit dit ijzige zwijgen de conclusie te trekken dat mijn stukje niet langer gewenst is: in dat geval kunt u geen kennis nemen van deze regels. Indien wel, nu: des te beter.
De eega en ik verbleven vorige week in het pittoreske Hengstdijk, dat ergens in de leegte van Zeeland is gesitueerd. Juist buiten dit gehucht hadden wij een zogeheten “Schrijvershuisje” gehuurd. In die stulp had de tijd stilgestaan. Sedert de eerste eigenaar rond 1889 de woning had verlaten, was de inboedel onaangeroerd gebleven. Het meubilair was zowel aangetast door een leger houtwormen als door de tand des tijds, wat met een klein museum aan opgezette beesten het geheel een bijzondere ambiance verschafte. Er hingen sombere schilderwerken waaruit tenminste kon worden afgeleid dat het leven in die tijdspanne kommervol was en tot depressies leidde. Verder was er geen muur of er hing een tegeltje met een tekst die het vakantiegevoel rigoureus om zeep hielp. De teneur was, dat hard werken en veel kinderen maken tot veel zorgen en uiteindelijk een verlossende dood leidde. Al met al hielden wij ons vooral buiten op, aangezien wij tussen de inrichting steeds vechten moesten tegen de neiging de reis naar de eeuwige jachtvelden met behulp van een touw of anderszins te bespoedigen.
Gelukkig had ik mijn vissershutje. Dat is een in die contreien bekend fenomeen, bestaande uit een groot formaat steiger waarop zich een soort van tuinhuisje bevindt. Het model dat ons, althans: mij ten dienste stond was kennelijk ingericht door een maritieme autoriteit, aangezien er gedroogde kreeften en krabben in een net hingen, er een door de scheepvaart geïnspireerde hut slash bedstee stond en er overigens allerlei voorwerpen lagen die met de voormalige jacht op zeezoogdieren te maken hadden. Op deze stek ontvluchtte ik de somberte van het huisje en ving ik, gestoken in voddige kledij en ook qua gezichtsbeharing gelijkende op een schipbreukeling, menig vis.
Aldus had ik zowaar geen puf om ook maar iets met sport te doen, wat een voor mij hoogst ongewone situatie is. Voorwaar: ik weekte mij los van de dagelijkse beslommeringen en de spanningen van de werkvloer. Ik bevond mij in een zeker fluïdum, waarin de tijd en alles wat zorgelijk maakt leek te verdwijnen.
Vanzelfsprekend wordt voor deze ledigheid uiteindelijk een prijs betaald. Toen wij afgelopen vrijdagmiddag terugkeerden in Almelose dreven merkte ik reeds dat mijn onverzorgde uiterlijk aanleiding gaf tot zorgelijke geluiden van de omgeving. Vervolgens bleek in mijn mancave, waar ik aan fitness doe, hoezeer ik was afgetakeld.
Vakantie is eigenlijk nergens goed voor.
Erik Endlich
