Geen foto vanuit de politiek of je ziet die saaie heren in het onberispelijk blauw. Als het kan, maatpakken van vooraanstaande modezaken. Op zich voor de Retail natuurlijk geen probleem maar de gelijkvormigheid maakt een Tweede Kamer super saai. Stel je voor dat de doorsnee parlementariër (nu bedoel ik het mannelijke deel) eens een kleurrijke keuze zou maken. Het luisteren naar de discussie is al saai, het zien ook!
Wat te denken van onze Alexander als hij op werkbezoek is. Saaiheid ten top. Zou het zijn vanuit de gedachte dat ‘Blauw Bloed’ zich laat vertalen in het blauwe kostuum? Vanuit de vroegere adel? De adel heeft, naar men zegt, Blauw Bloed. Was dat zichtbare zuurstofarmoede? Zeker niet. In vroeger tijden liep de adel altijd in de schaduw met zo nodig voor de dames een parasol! Dan was en bleef je bleek, de status van rijk zijn. Degene die op het land werkte kreeg een buitenkleur. Rijkdom en adel wilden beslist geen kleur op de wangen.
Hoe bijzonder is nu het conflict in de Franse Assemblée. Sinds enige dagen gaat het over niets anders dan over de kledingstijl van leden van de links radicale LFI-partij versus de ‘maatpakken dressuur’ van de rechts-nationalistische politieke partij Front National. Volgens de richtlijnen in de Assemblée moet de kleding overeenkomstig de stijl ‘ Tenue de ville’ zijn. Hoe fraai is deze omschrijving! Een kostuum met zo mogelijk een stropdas.
Nederland kent deze twistgesprekken ook. Onlangs was er nog flinke ophef over het T-shirt van SP vertegenwoordiger Peter Kwint, alsof hij naar een festival gaat. Ook bij ons in de Tweede Kamer varieert de kledingstijl van T-shirt, joggingbroek, te? korte rokjes tot kostuums van om en nabij de drieduizend Euro’s.
Wat moeten al die parlementariërs met enige jaloezie gekeken hebben naar de Tour de France. Een heel ‘Assemblée ‘ aan renners met de fraaiste kleurrijke wielerkleding. Met als summum de gele-, de witte-, de groene- en de bolletjestrui als kenmerk van een klassement. En waar is de blauwe trui? Vergeet het maar. Een blauwe trui zou een afspiegeling zijn van het geronsel en gekrakeel van het blauw waarin de volksvertegenwoordiging zich hult. Of het nu gaat over subsidies, belasting of het stikstofplaatje? Het enige blauw met respect, de blauwe overall op het boerenbedrijf. Dat zal helaas ook minder worden als de ‘maatpakken dressuur’ het stikstofplaatje blijft omarmen.
Gerard Kokhuis
