Het ging naadloos in elkaar over afgelopen zondag, de start van de Ronde van Frankrijk voor vrouwen en de finish van de Tour voor de mannen. En beide met Nederlandse winnaars. Lorena Wiebes werd de eerste drager van de Gele Trui bij de vrouwen, enkele uren later kon het Team Jumo-Visma eindelijk een overwinning in de Tour de France vieren met de Deen Jonas Vingegaard. Een overwinning die vooral in Denemarken tot een enorm volksfeest leidde. Een onafzienbare massa mensen huldigde daar Jonas, de fenomenale hardfietser met een uitstraling van nul komma nul, houterig reagerend op alle toejuichingen. Maar de Denen zagen uitsluitend een winnaar, en zo moet het ook. Wat een feest. En ook Wout van Aert werd door heel veel mensen gehuldigd. Sorry, ik noem geen aantallen, want die Belgische tellingen zijn en blijven…eh, ja, Belgische tellingen. Wat niets afdoet aan het rijden van Wout, die wel uitstraling heeft en al als meest all-round-renner ter wereld werd neergezet. Volledig mee eens.
Benieuwd hoe druk het straks zal zijn bij de huldiging van de winnares van de vrouwentour. Wie dat wordt is nog onduidelijk, beter gezegd het is spannend tot de laatste meters. Het was tot nu toe van alles wat, spannende sprints, ontsnappingen die niet lukten en een die wel tot het eind werd doorgezet door Marlen Reusser. Met twee keer Marianne Vos en twee keer Lorena Wiebes kan de Tour voor de Nederlanders al niet meer kapot. Maar het enige wat echt telt is het eindklassement. Er komen nog twee zware bergetappes, en de van ziekte herstelde Annemiek van Vleuten oogt beter en beter. Mijn voorspelling dat zij de eindwinnares wordt blijf ik dus handhaven.
Het meest opvallende tot nu toe waren echter de valpartijen. Het is ongelooflijk hoe vaak er iemand , tweetallen, trio’s en tientallen rensters tegelijk op het wegdek terechtkomen. De weg soms compleet afgesloten, een muur van rensters. Daarmee vergeleken zijn de versperringen die de boeren in Nederland op de snelwegen plaatsen kinderwerk. Zo massaal zie je het in het mannenwielrennen eigenlijk nooit. Maar daar zie je ook nooit een renner die nog een gaatje in de muur meent te zien en dus in een soort sprint zonder te remmen de vermeende opening in duikt. Zoals de Australische Kampioene Nicole Frain dat deed, als in een flits gekatapulteerd werd van haar fiets en enkele meters verder enigszins dizzy op het wegdek belandde. Toen zij even later weer in staat was om op te staan was het een rechte lijn naar haar fiets, zonder ook maar de geringste aandacht voor de renster waar zij keihard tegen aan was gereden en die de strijd moest staken, Marta Cavalli, de nummer twee van de Giro. De eerste reactie , al ver na de finish bevatte ook geen enkele verontschuldiging, pas in een tweede reactie werd er door haar team Parkhotel Valkenburg iets over de botsing gezegd. Ik miste elke verontschuldiging. De dag erop bagatelliseerde ploegleider Raymond Rol de val en het rijden van zijn pupil volledig. Ik vond en vind nog steeds Raymond Rol een goede kerel, die veel, heel veel voor zijn ploeg doet en heeft gedaan. Maar hier ging hij hopeloos in de fout door niet toe te geven wat de hele wereld wel had gezien. Jammer, het negatieve beeld werd alleen maar erger.
De Tour voor de vrouwen eindigt zondag. Marianne Vos gaat als leidster het weekend in. Iedereen gunt haar de zege, ik ook. Maar dan moet er wel een wonder gebeuren.
En wonderen bestaan nu eenmaal niet.
Harry Middeljans
