Fortuna Sittard heb ik altijd een bijzondere voetbalclub gevonden, een club met butsen en schrammen. Heel erg Limburgs, in die zin dat je je nooit afvraagt of er ergens een geheime kist met geld staat, maar eerder waar die staat. Er is uiteindelijk toch altijd een suikeroom .
Wat mij in Fortuna aanlokt zijn de bijzondere types, zoals Ronald Hamming. Een jongen van Emmen, icoon van de streek, speler voor de sfeer en het plezier. Hij kon bij veel clubs voetballen, versleet er ook een paar, maar eenmaal in Sittard was te slaan, op één keer na, want hij wilde zijn carrière eindigen bij de club waar hij begon: Achilles’94, in Assen, ook liefkozend de roodborstjes genoemd. Rijk is hij er niet van geworden, dat hoefde ook niet; hij geeft nu een rijles – ook niet gek.
En nu komt ene Burak Yilmaz naae Sittard-Geleen en dat is dan weer het andere uiterste. Een oude man , maar wel eentje van de spreekwoordelijke naam, al bijna veertig jaar oud, maar nog altijd een charismatisch heerser in de wei. In elk geval is trainer Sjors Ultee er goed te pas mee. Goeie trainer trouwens, die Ultee. Rustig. Open. Niet bij voetbal alleen. Hij was dit weekend gast bij Margreet Reintjes.
Het lijkt me niet zo gek als Ben Rienstra, die het in Sittard voor gezien houdt, terugkeert naar Almelo om zijn carrière af te sluiten bij Heracles waar hij goee jaren had.
Fortuna Sittard heb ik altijd een bijzondere voetbalclub gevonden, een club met butsen en schrammen, op het randje. Een tikje Limburgs, in die zin dat je je nooit afvraagt of er ergens een geheime kist met geld staat, maar eerder wáár die staat. Dan zal het uiteindelijk toch een suikeroom zijn.
Fortuna was ook de club die hier te lande betaald voetbal introduceerde, in 1954. Dat was vijf jaar voor mijn geboorte. In de jaren zestig betekende voetbal nog radio en ik moet zeggen dat ik nog steeds liever naar een wedstijd luister op de radio dan ernaar kijk op de treubuis
De grote held, zo leerden onze vader en ooms die in de radio geloofden ons, was de allerbeste doelman van de hele wereld wiens naam al klonk als muziek. Frans de Munck.
En nu komt Burak Yilmaz en dat is dan weer het andere uiterste. Een oude man , maar wel eentje van de spreekwoordelijke naam, al bijna veertig jaar oud, maar nog altijd een charismatisch heerser in de wei. In elk geval is trainer Sjors Ultee er goed te pas mee. Goeie trainer trouwens, die Ultee. Rustig. Open. Niet bij voetbal alleen. Hij was dit weekend gast op de Perstribune bij Margreet Reintjes – op de radio, uiteraard.
Nogmaals: het lijkt me niet zo gek als Ben Rienstra, die het in Sittard voor gezien houdt, terugkeert naar Almelo om zijn carrière daar af te sluiten waar die begon, bij Heracles. En dit temeer daar de Alkmaarse middenvelder vier jaar voor de Almeloërs speelde
Han Pape
