Augustus heeft zijn intrede op de kalender gedaan. Een maand, die begint met relatieve rust op het wielerfront. Wat kleinere etappe-koersen, de profs vermaken zich verder met het lucratieve rijden van de na-tour criteriums, en daar verschijnen ook de toppers uit het vrouwenpeloton. Het zijn steeds dezelfde namen, Mathieu rijdt zich na zijn afstappen in de Tour weer langzaam in vorm richting het WK, de truiwinnaars uit Le Grand Boucle presenteren zich, kortom het is een kleurrijk geheel met heel veel toeschouwers. Wat Nederland betreft wordt die kleur vooral aangebracht door de dames. Het geel van Annemiek, het groen van Marianne, de rode-bolletjes van Demi en in het wit Shirin. Alle truien in de Tour de France voor de vrouwen in Nederlandse handen, een geweldige prestatie.
Met het noemen van de vier namen van de truiwinnaars ben je er echter niet. Want de in mijn ogen allersterkste van het peloton zit daar niet bij. Begrijp me goed, tegen Annemiek van Vleuten was niet te fietsen, het sprinten van Marianne Vos was een herinnering naar vroeger, het rijden van Demi Vollering geeft aan dat het met de opvolging op korte termijn wel goed zit en als je zoals Shirin van Anrooij rond rijdt geeft dat aan dat ook “de jeugd “ op de springplank richting het succes heeft plaatsgenomen, getuige ook de tweede plaats in het jongerenklassement van Mischa Bredewold.
Maar degene die op mij de meeste indruk maakte tijdens de vrouwen-tour staat niet in dit rijtje, al is het geen onbekende. Want voor mij stak er, ondanks dat ze geen etappe won en in de klassementen niet op de voorgrond trad één naam bovenuit: Ellen van Dijk.
Een renster met een erelijst om u tegen te zeggen. En niet alleen op de weg, ook op de baan waar ze wereldkampioene scratch werd. Al zijn haar prestaties op de weg, met 6 wereldkampioenschappen op de tijdrit ( 4 x ploegentijdrit, 2 x individueel ), 5 Europese Kampioenschappen, winst in de Ronde van Vlaanderen, de Boels Ladies Tour, 2 x Dwars door Vlaanderen en de Madrid Challenge, van een groter kaliber. Een topper, wat ze ook bewees door dit jaar het werelduurrecord op haar naam te zetten door in dat uur maar liefst 49,254 km af te leggen.
Een topper, een kopvrouw , beter nog een topvrouw, iemand die zich volledig kan wegcijferen in dienst van haar ploeggenoten.. Binnen haar ploeg, Trek-Segafredo, ook daarom op handen gedragen. Wat waren die beelden uit de Tour sprekend, steeds maar weer Ellen van Dijk sleurend op kop van het peloton om de eindsprint voor te bereiden voor haar sneller ploeggenoten, nadat ze vaak ook al in haar eentje ervoor gezorgd had dat koploopsters werden teruggepakt. Voor Ellen was het jammer dat Elisa Balsamo, Audrey Cordon-Ragot en Elisa Longo Borghini om uiteenlopende redenen, variërend van vormgebrek tot het nemen van de afleidingsroute i.p.v. de weg te blijven volgen, haar voorbereidende werk niet konden afmaken. Maar Shirin van Anrooij zal ongetwijfeld een enorme steun aan Ellen van Dijk hebben gehad.
En eens te meer werd duidelijk, dat je de grootheid van een renster niet altijd hoeft terug te leiden naar overwinningen.
Ellen van Dijk, chapeau.
Harry Middeljans
