Idealiter leert een atleet van een trainer. De laatste is doorgaans zelf atleet geweest en heeft wat leerboeken doorgenomen teneinde de ervaring te toetsen aan wat de experts geschreven hebben.
Aldus hoort het te gaan, maar vaak is dat niet het geval. Deze jongen bijvoorbeeld is als puber lid geworden van een atletiekvereniging. Ik wilde in de eerste plaats hoogspringen, daar ik voor dat onderdeel over talent beschikte, wat bleek toen ik op de basisschool hoger sprong dan wie ook, inclusief de gymleraar. Toen ik bij die atletiekverenging enthousiast mijn opwachting maakte, werd ik alras teleurgesteld. De trainer toen was vooral, of eigenlijk: uitsluitend een looptrainer. Hij liep letterlijk warm voor een groep broodmagere mannen en dito vrouwen die met holle ogen en open, kwijlende monden eindeloos rondjes renden op de baan. De zogenaamde technische atleten, wat niets te maken heeft met technisch onderwijs maar met de lieden die springen en/of werpen, stonden in een hoekje van de baan zelfstandig te klooien met werptuig en latten.
Het is in die tijd geweest, dat ik boeken kocht waarin aan de hand van levendige beschrijvingen, verlucht met fotoreeksen waarin aanlopen, sprongen en werpbewegingen nauwkeurig geanalyseerd werden, duidelijk werd hoe verder en hoger te komen. Voorts waren er de Olympische Spelen, die vanzelfsprekend gefundenes Fressen waren voor de zelfstandig ondernemende baanatleet.
Om deze stroom aan info te verwerken tot vloeiende en efficiënte bewegingen viel niet mee, maar dankzij een bescheiden vorm van inlevingsvermogen lukte het mij de techniek aardig onder de knie te krijgen, zodat ik op bescheiden schaal medailles kon binnen harken.
Daar de mobiele telefoon nog in de kinderschoenen stond en de vereniging noch ik de beschikking had over videoapparatuur, miste ik de externe reflectie, maar aangezien later de zegening van YouTube-filmpjes zich aandiende, kreeg ik nog meer referentiekader.
Beste lezer: van zelf aanklooien word je een geweldige atleet die de crab van trainers doorprikt. Want ik zeg je, veel trainers praten poep en onderwijzen je de verkeerde technieken. De coaches die zich wel ernstig verdiept hebben in de betreffende materie stomen in de regel door naar het topniveau, waardoor de beginnende en dilletante sporters het nakijken hebben. Bedenk dat dat het zelf uitvinden karaktervormend is en leert je door te zetten waar trainers doorgaans afgehaakt zijn.
Nadeel is wel dat het véél langer duurt voordat je een onderdeel laat staan onderdelen beheerst: nu ik in de bejaardenkring dreig te geraken heb ik eindelijk door, wat ik fout deed en hoe het beter kan. Dat geldt ook voor conditionele training – alles heb ik zelf uitgevogeld. Een zekere vorm van autisme helpt je wel, geef ik grif toe. Wie zoekt immers vijfwekelijks de beslotenheid van de mancave op om er zonder externe drive oefeningen te doen? Wie gaat buiten de reguliere training om alleen de baan op? Ik bedoel maar…
Erik Endlich
