Sinds enkele maanden doe ik weer wat vrijwilligerswerk voor de Almelose Wielervereniging De Zwaluwen. Een club waar ik in mijn actieve wielerperiode ook voor uitkwam, later als ploegleider bij de junioren fungeerde en diverse andere werkzaamheden verrichtte. Het jurywerk zorgde er voor dat ik het clubwerk niet meer kon uitoefenen. Maar wat altijd gebleven is zijn de herinneringen.
Tot de leukste herinneringen behoort het Nederlands Clubkampioenschap bij de junioren in 1977, in Dronten. Voor veel wielerliefhebbers zal vooral de start in de hal van De Meerpaal nog herinneringen oproepen. Een geweldige sfeer, de spanning was voelbaar, en na tien seconden waren de renners verdwenen uit de hal. De Zwaluwen beschikte dat jaar over een uitstekend stel junioren. De selectiestrijd was hevig, Eddy Dorgelo viel als laatste af, en zo stonden Herman Lammertink, Hans Boom, Peter Stein en Jan Hekman als Zwaluwenteam aan de start. Het liep geweldig, als ploegleider reed ik achter de renners, maar hoefde niets anders te doen dan genieten. Want het draaide rond als een tierelier. En al heel snel kwam in de volgwagen het besef boven, dat dit wel eens een kampioenschap op kon leveren. De snelheid was hoog en bleef hoog, niemand verzaakte, en toen richting de finish het tempo nog eenmaal werd opgevoerd was de conclusie dat onze tijd niet verbeterd kon worden. Het klopte, niemand kwam ook maar in de buurt van de tijd van het Zwaluwenviertal.
Natuurlijk is zo’n titel mooi, niet alleen voor de club, maar ook voor de renners zelf. En natuurlijk komt ook al snel de vraag op hoe het later met hun wielercarrière is gegaan. Hans Boom is wat dat betreft degene met het beste vervolgtraject. Ploegleider Jan Gisbers van het Jan van Erp-wielerteam nam hem in zijn ploeg op. Hans boekte veel goede uitslagen en dat resulteerde tenslotte in 1982 in het Nederlands Kampioenschap bij de amateurs. Toch heeft Hans niet alles uit zijn carrière gehaald, een profcontract bleek er niet in te zitten. Eigenlijk best opvallend, gezien zijn erelijst.
Jan Hekman was een van de tijdritspecialisten in de ploeg. Behoorde bij de betere junioren, won onder andere de klassieke Omloop van de Haarlemmermeer door in de eindsprint medevluchter Steven Rooks af te troeven. Als amateur werd hij binnengehaald door R en B Glas, waarvoor hij enkele seizoenen uitkwam. Het niveau van zijn juniorentijd heeft hij helaas nooit meer bereikt. Ook Peter Stein werd opgenomen in een sponsorploeg, in zijn geval ging het om het team van lakspuiterij De Uitkomst. Door zijn sprintsnelheid eindigde hij vaak kort, maar ook voor hem was er geen echte doorbraak weggelegd.
Tot slot Herman Lammertink, de broer van oud-profrenner Jos Lammertink. Veel wielerkenners vonden dat hij misschien nog wel meer talent had dan zijn broer. Naast het genoemde clubkampioenschap won hij als junior ook een klassieker als de Flevotour. Maar waar Jos als amateur en prof wel slaagde, lukte het Herman niet om ook die stap te maken. Het bleef bij enkele criteriumoverwinningen.
Over het waarom van wel of niet doorbreken zijn boeken vol te schrijven. Is het een kwestie van mentaliteit? Valt een juniorentijd wel of niet als een goede graadmeter te beschouwen? Of zijn er andere aspecten die van belang zijn, zoals het uitgaansleven, verkering, enz. En zo zijn er nog veel andere mogelijke redenen.
Maar zolang er nog steeds renners prof worden, verwacht of onverwacht, is er gelukkig niets aan de hand.
Harry Middeljans
