Donderdagmiddag won Remco Evenepoel de Vuelta. Niet op de finish-streep maar zo’n tien km daarvoor. Daar deelde Remco een ongenadig harde klap uit aan zijn enig overgebleven concurrent Enric Mas. Die had samen met een ploeggenoot het tempo steeds verder opgevoerd om de Belg af te matten maar die gaf geen krimp. Totdat het tempo stil viel, en de een na de andere renner uit het favorieten groepje bij Mas en Evenepoel wegreed.
Het werd in korte tijd een flink gat. Tot Remco het genoeg vond. Met een machtige demarrage reed hij weg bij Mas en zijn compaan, en zonder ook maar een moment te verslappen stelde Remco orde op zaken. Vliegen op een fiets bestaat dus echt. Ook Mas keerde tenslotte terug maar wel twee bussen later. En met de wetenschap dat hij zijn meerdere had gevonden, definitief.
Ik was geen fan van Remco en ben dat eigenlijk nog niet. Maar dat heeft meer te maken met de hype rondom zijn figuur dan met zijn klasse. Een hype die doet denken aan de massahysterie rond Frank Vandenbroucke in de jaren negentig van de vorige eeuw. Met hem liep het slecht af, kon de weelde van zijn roem niet dragen.
Laat Remco niet in die valkuil trappen, laat hem vooral werken aan zijn mentale weerbaarheid. Het schijnt dat hij daar al mee bezig is. En als dat lukt, hij met beide benen op de grond blijft staan staat niets een fantastische carrière in de weg.
En heeft hij er een fan bij.
Harry Middeljans
