Goed, klagen doe ik niet, maar ik heb mijn handen vol aan mijn loopgroep. Niet dat zulks door die lieden geapprecieerd wordt, want ze hebben kort gezegd geen idee wat ik allemaal voor ze doe. Om te beginnen bereid ik mijn trainingen voor. Dat ik dankzij dat voorbereidend werk in eenvoudige bewoordingen zeg wat er van ze verlangd wordt en hoe lang dat mag duren: ze nemen het voor kennisgeving aan. Dat er een concept achter zit, welke wetenschappelijke inzichten aan hun training ten grondslag ligt, hoe het kan dat ik telkens wat nieuws verzin: het zal ze jeuken. Ze doen eenvoudigweg wat ze opgedragen wordt. Zou ik zeggen: loop drie kwartier op een gelijkmatig tempo en zie dat je het volhoudt – ze zouden dat zonder morren doen. Ondertussen zou ik mij in de kantine kunnen vertreden en wat bakken leut naar binnen werken. Maar zo steek ik niet in elkaar.
Verder ben ik altijd ruim voor aanvang van de training op het complex, teneinde in mijn uppie te sjouwen met materialen zodat hun coördinatie verbeterd wordt. Dat is overigens niet het geval omdat ze eenvoudigweg ouder worden, maar in ieder is hun bewegingspatroon minder onderhevig aan verval dan wanneer ik er geen bemoeienis mee zou hebben. Na de training ben ik ten slotte de laatste die weggaat aangezien ik kleedkamers, kantine, materialenhok en toegangspoort dien af te sluiten. Dat het afgepeigerde volk na afloop gaat plempen in de kantine en eindeloos ouwehoert over zaken waaraan toch niets te veranderen valt doet kennelijk niet ter zake. Ik zit er blij bij te kijken, zeur mee en verdring de gedachte dat ik allang rustig thuis had kunnen zitten. Maar de atleten hebben natuurlijk het recht op amusement na de training, terwijl de verenigingskas gespekt wordt. Hoewel: ze nemen hun eigen bidonnetje mee, waardoor een wekelijkse kasstoring van in totaal € 13,50 de penningmeester reeds doet grijnzen. Doorgaans wordt slechts ongeveer de helft gedoneerd.
Verjaardagen, jubilea, zieken en geblesseerden: van dit alles dien ik een administratie bij te houden, waarna er fraaie ansichtkaarten, bloemen, flessen wijn, bijzondere T-shirts en fruitmanden moeten worden geregeld. Formeel is daar een kas voor, maar eerst dien ik alles voor te schieten, een declaratie inclusief bewijsmiddelen van aanschaf te schrijven en ten slotte vijf maanden op mijn geld te moeten wachten. Overigens ben ik weinig attent in deze dingen, maar gelukkig sissen meest vrouwelijke atleten mij toe dat ik die-en-die vergeten ben en wat ik denk daar aan te moeten doen.
Ten slotte is het mijn taak de atleten te wijzen op de diverse loopjes, wedstrijden, competities en recreatieve evenementen die er in de regio worden georganiseerd. Daar de meeste lopers rond of ruim boven de pensioenleeftijd zijn, is een herhaaldelijk wijzen op inschrijfdata en welke afstanden er mogen worden afgelegd, essentieel.
Dit is nogmaals geen klaagzang! Denk ik.
Erik Endlich
