Het zit de KNWU dit najaar niet echt mee. Sterker nog, men loopt van de ene blamage zo de volgende in. Gemeenschappelijke factor: het gebeurde op wereldkampioenschappen. Het onderscheid: van de weg zijn we ook qua blunders overgestapt naar de baan. En van de mannen naar de vrouwen.
De kolderieke afhandeling van de jacht op twee vervelende grietjes door Mathieu van der Poel is weliswaar op papier min of meer afgesloten – er loopt nog een hoger beroep – maar de volgende klucht is al weer onderwerp van gesprek. Een administratieve blunder zorgde er deze week voor dat op het allerlaatste moment nog een wisseling moest plaatsvinden in de teamsprint-equipe die ging strijden om de bonzen plek, en in die nieuwe samenstelling achtduizendste te kort kwam voor brons. De beelden waren op zijn zachtst gezegd aandoenlijk: een huilende Hetty van der Wouw (foto), die op het laatste moment de toegang tot de piste werd ontzegd omdat ze niet op de deelnemerslijst stond. In no time moest Steffie van der Peet van reserve ineens toch meedoen. Want hoewel alles goed was doorgesproken stond de naam van Hetty niet op de startlijst. En regels zijn regels, de persoonsverandering was niet officieel doorgegeven op papier.
Opnieuw dus een flater van de KNWU, zo was de algemene opinie, net als in Australië. Persoonlijk denk ik daar toch wat anders over. De zaak van Mathieu van der Poel kende eigenlijk maar één regisseur, Mathieu zelf. Na zijn actie nam hij geen contact op met de KNWU, maar met zijn ploegleider van Alpecin. En hij bepaalde ook dat hij liever zijn teamploegleider dan bondscoach Moerenhout mee wilde hebben naar de politie. Maar de KNWU kreeg wel de volle laag. Wie alles rustig op een rij zette kon echter niet veel anders concluderen dat vooral door de rol die Mathieu speelde, zijn eigen beslissingen voorop, de KNWU niet veel blaam trof. Maar hoe zit dat dan bij de gebeurtenissen afgelopen week?
Bondscoach René Wolf trok zoals het heet het “ boetekleed “ aan en nam alle schuld op zich. Hij was de eindverantwoordelijke, dus ook verantwoordelijk voor het ontstaan van de catastrofe. Maar wie het verbijsterde gezicht van Wolf op tv zag op het moment dat van der Wouw geweigerd werd kan alleen maar concluderen dat ook Wolf dacht dat alles was geregeld. Het siert hem dat hij de schuld op zich neemt, maar wat kan en moet hij anders. Natuurlijk had iemand anders zijn taak niet uitgevoerd. En alles controleren in de hectische wereld van het baanwielrennen valt niet mee.
En ook Mathieu had een andere weg moeten kiezen nadat hij de dametjes tot de orde had ‘geroepen’. En dat de KNWU voor vrijwel iedereen als een slecht functionerende organisatie werd neergezet Australië verdient op zijn minst de nodige kanttekeningen. Op het WK op de baan kun je echter niet anders dan concluderen dat hier een menselijke fout binnen het team van begeleiders aan ten grondslag ligt, met alle gevolgen van dien. Want dit zal voor alle vier de dames een tik van jewelste zijn geweest. Al weet je natuurlijk nooit of je het missen van brons hieruit moet afleiden. Wolf nam de volledige verantwoording op zijn schouders. Terecht en de enig juiste beslissing.
En ik wil niet eens weten wie de fout nu echt gemaakt heeft.
Harry Middeljans
