Er is zover ik weet geen betere sportjournalist geweest dan de afgelopen week op 79-jarige leeftijd overleden Hugo Camps. Dat heeft vanzelfsprekend iets te schaften met zijn gouden pen, maar evenveel zo niet meer met zijn taakopvatting en zijn woordenrijkdom. Daarvan moet, vind ik, worden gezegd dat het zowel ambachtelijk hogeschoolwerk was en deels de lucht en het licht van parelmoer. De glans van eeuwigheid. En altijd een vermoeden van abdijbier en ossenhaas in de nabijheid.
Alleen voor zijn interviews heb ik een tijd lang wekelijks Elsevier Weekblad gelezen. In een flamboyante stijl portretteerde hij God en de hele wereld. Politici, zakenlui en ook sporters. Sport was geluk, zo blijkt tot de dag van nu uit het oeuvre van de journalist en columnist die hij was. Geheel in tegenstelling tot de blaaskakende schreeuwmeningen en potjeslatijn verkopende schrijvers die heden ten dage in al die bordkartonnen decors van de wanen van de dagen hun platte kennis veinzen.
België neemt daarmee afscheid van een journalistiek icoon die gulzig in het leven stond. Camps was een geboren observator die als geen ander grootheden uit de sport of politiek kon portretteren, maar die bovenal de column tot een ware kunst verhief.
Vorig jaar, exact vijf jaar na het overlijden van Johan Cruijff, schreef Camps dat Nummer 14 nog immer übercoach, wijsgeer, taalvirtuoos, leermeester is. In de woorden van Camps gloeit eeuwig licht.’
Camps schrijft: ‘In de herinnering is de Verlosser onverminderd de Willem Drees van het Nederlandse voetbal. Bruggenhoofd tussen heden en verleden, hervormer en conservator, een weerbarstige lutheraan met kennis en lef.’
Camps was ook een charmant en sappig verteller. Hij was ooit een keer gastspreker in de kantine van SVZW. Het voetbalvolk hing aan zijn lippen. Hij bleek even begenadigd met de kracht van zowel de perfect vertelde anekdote als met de macht van de virtuoze vertelling. Kennis en klasse.
Een goede journalist is in de eerste en in de laatste plaats een verteller. En ook een tikje een voyeur. Ik heb gehoord, mij is verteld, luister eens even… Natuurlijk met opsmuk opgedist, in elk verhaal heeft als het goed is ieder woord zijn functie.
Camps was trouwens niet voor één gat te vangen, want had een brede interesse, zij het vooral – de Vlaming eigen – een tintelende passie voor voetbal en wielrennen. Hij begon zijn journalistieke arbeid bij Het Belang van Limburg, schreef over God en Gebod. Over zijn passie voor de voetbal en de racefiets, maar voor wereldpolitiek en krachtsymboliek draaide hij zijn hand evenmin om.
Han Pape
