Ergens sporten waar het niet OK is: u begrijpt reeds waar ik naar toe wil. Om te beginnen was de keuze voor dat Q-land bepaald door heel veel geld – lees: corruptie -, daarna vielen ingehuurde arbeiders bij bosjes en definitief om, ten slotte is het een staatje waar men stelletjes van het gelijke geslacht die daarnaast dronken zijn slechts voor de duur van het toernooi tolereert. Daarna gaan ze het gevang in.
Ik wilde monter beweren dat dit soort uitwassen onbekend zijn in de atletiek, maar ook hier moet ik bij nadere beschouwing met het schaamrood op mijn kaken bekennen, dat de Moeder aller sporten ook wel eens een scheve schaats gereden heeft – om het maar sportief te duiden. Zelfs moeder zat achteraf fout. Niet die van alle sporten, maar mijn eigen moeder. Zij was als lid van de Nederlandse atletiekploeg in Berlijn. Voor alle duidelijkheid: in 1936. Over verdorven spelen gesproken. Alle atleten kregen een herinneringsboek mee, geheten Deutschland. De nazipropaganda druipt er vanaf. Historisch gezien interessant, maar bezien vanuit het perspectief van die tijd natuurlijk goed fout. Ik kijk er soms nog wel eens in. Als waarschuwing. Verder heb ik de herinneringsmedaille nog: Wir rufen die Jugend der Welt. Met een afbeelding van iemand die kennelijk Arisch was. Hoe jakkie!
Achteraf las ik dat veel Nederlandse sporters in die tijd besloten om die Olympische Spelen te boycotten. Blijkbaar hadden ze toen reeds in de gaten dat het knap ontspoorde bij de buren. Bewonderenswaardig dat dit besef toen reeds aanwezig was. Mijn moeder, met de door mij herkenbare onnozelheid als het om politiek ging, reisde monter met de rest van de ploeg wel naar Berlijn. Onder hen een zekere mevrouw F. Koen, met wie moeders regelmatig trainde: ze waren lid van dezelfde Amsterdamse atletiekvereniging. Ik heb nog een foto waar zijn naast elkaar in dat vervloekte stadion zitten, gestoken in de officiële kledij: blazertje, shawltje, rokje.
Vervolgens dient zich de vraag aan of ik nimmer aan foute wedstrijden heb meegedaan. Achteraf bezien legio – helaas. Zo was er in Alblasserdam sprake van een vooringenomen jury, heeft men te Winterswijk mijn klassering als tweede in de cross over het hoofd gezien en bleek men mij tijdens het EK voor veteranen in 2019 te hebben ingedeeld bij een jongere categorie, zodat ik bij het hoogspringen net naast het podium terechtkwam. Dan ga ik gemakshalve nog voorbij aan die recente, vreselijke trailrun nabij de Postbank, waar men het groepje waarin ik zat te zwoegen de verkeerde kant op stuurde, zodat die afschuwelijke 27 kilometer nog eens verlengd werd met een afgrijselijke 9 kilometer.
De moraal van deze hevig verkeerde sportevenementen is, dat men ook na zorgvuldig beraad over wat een goede dan wel foute wedstrijd is, nog knap kan miskleunen. Gelukkig ben ik in politiek opzicht nimmer de fout ingegaan. Denk ik.
Erik Endlich
