Ook de atleet, gewoon kilometers aaneen te rijgen en door te gaan totdat het snot de ogen toedekt, wil wel eens de zinnen verzetten. Dat geldt tevens voor de trainer, bij wie de verantwoordelijkheid voor het immer beter presteren van zijn pupillen het gemoed kan raken. Kortom, binnen de sport wenst men zich soms wat minder stress en wat meer onbekommerd vermaak.
Op de bank gaan liggen lukt doorgaans niet. Ergens knaagt het geweten en groeit het besef, dat de concurrentie zich ondertussen scheel traint. Dat ligt, kortom, beroerd. Wat kan de sportieve mens dan doen? Hoe breekt hij de sleur zonder het hoofd in de schoot te leggen?
Mag ik sportvissen suggereren? Neen, niet op zitkist of karperstoel, maar jagend langs vaart, beek of kanaal. Opnieuw kilometers sjouwen, maar dan een aantal tandjes langzamer, speurend naar tekenen van vissige activiteit.
Afgelopen zondag ging deze looptrainer met zoonlief de natuur in, met een rugzak waarin kunstaas en bewapend met een werphengel, teneinde de roofvis aan de vinnen te krijgen.
Het begon, om in sporttermen te spreken, met een valse start. Nu een werphengel vanwege de lengte niet in een gemiddelde kofferbak past, haalden wij de delen uit elkaar om deze, eenmaal in de buitenlucht, weer tot één geheel te maken. Daarbij haakte het daaraan hangende stuk kunstaas, te weten een zogeheten plug (een imitatievisje), aan mijn rugzak. Aan die plug zitten namelijk vlijmscherpe dreggen, zijnde een aantal haakjes aan elkaar gelast. Vervolgens begon ik, immers ongeduldig geworden, met de hand die plug uit de rugzak te rukken. Dat lukte wonderwel, maar nu drong een haakpunt van die dreg in mijn rechterwijsvinger, en wel zo dat de weerhaak van de dreg in z’n geheel in die vinger verdween. Terwijl ik flauw dreigde te vallen en mijn zoon kotsgeluiden maakte – hij kon het letterlijk niet aanzien – gaf hij met het hoofd afgewend een tang, waarmee ik hevig aan de haak begon te rukken teneinde deze uit mijn wijsvinger te halen. Dat lukte zij het dat deze vinger hevig begon te bloeden, waarop mijn zoon lijkbleek op de grond ging zitten met het hoofd tussen de knieën, anders was hij nokkie gegaan. Uiteindelijk wist ik met een aangedraaide zakdoek het gutsende bloed te stoppen, waarna wij zwijgzaam en enigszins aangedaan onze weg vervolgden.
Daarna hebben wij de verschillende soorten kunstaas (pluggen, spinners, softbaits) te water gelaten en zo aantrekkelijk mogelijk van links naar rechts en omgekeerd binnengehaald. Vervolgens verkasten wij weer een paar kilometer om het elders te proberen, maar om kort te gaan: hoezeer wij ons best ook deden om de roofvis tot bijten te verleiden, er was geen enkel teken van leven.
Aldus kwamen wij deels gewond en ieder geval teleurgesteld weer thuis.
Doortrainen is geloof ik toch veel beter voor een atleet. In ieder geval veiliger.
Erik Endlich
