Sportvereniging Wodan (Wij Ontspannen Door Alleen Natuur) was ne ofdeling van de Tegenpartij. Doar mos ik an deanken toen ‘k heurden dat Wim de Bie op 27 meart oet de tied was ekömmen. 83 joar. De wekken doarnoa allene mear Koot en Bie in de media. Allemoal lyrisch over het grote duo oet de joaren zeuventig en tachtig. Koot en Bie warren al nen helen tied neet mear actief, mear toch was ’t er ene zelfs gölns-gemood um een ofgestörven Wim de Bie.
Koot en Bie warren slim in de mode. Alleman wus precies wat de kearls op tellevisie oetstukten. Alleman kochen de Bescheurkalenders. Wat leu kochen der zelfs twee: ene vuur op de WC en ene vuur in de booknkaste.
As iederene lovend is, dörf ik hoaste niks aanders te zeggen. Toch doo’k het: ik veunde an beaide kearls gin klap an. Ik heb alle beuker van Kees van Kooten eleazen en dee veun wal heel good. Mear al det aandere… De ofgelopen wekken he’k toch nog wier ’s een poar filmpjes probeerd en ik krege wíér dat onpasselijke geveul biej ’t middenrif. Wat is dat non toch? De typetjes van de kearls, de beroemdheden dee ze noadeden; allemoal professioneel. De grime tiptop. Alles klopt. En toch gleden miene lachspieren der neet oaver oet.
Ik heb nog nen ongebroekten Beschuurkalender van 1985. In 2011 fietsen ik in Ommen langs nen anhanger met gratis-beuke-voor-het-goede-doel. Doar nöm Het Groot Bescheurboek met. Beaide documeanten he’k nog ’s duur-ebladerd. En verestig: as ik de kearls op papier leaze, dan bekiek ik ze toch met heel aandere ogen. Op 14 juni steet op ’n kalender: “Deze musicus gebruikt alleen authentieke instrumenten. Zo fluit hij een middeleeuwse Pastorale op zijn vingers!” En oet 1978: “De necrofielen worden doodgezwegen.” en “Op de moderne hotelkamer: Staties knetterde zij uit haar nylonkousen.” Op papier veen ik ze heel komisch en he’k gin last van de plaatsvervangende schaamte a’k ze in ’t echte zee.
Humor is nog altied ’n groot roadsel. Fons Jansen, toch ook ene van de grootmeasters van het Nederlaandse cabaret, dee ooit een optreaden in Groningen. Noa tien minuten spöllen was der nog neet één keer nen lach duur de zale rold. Ook na de pauze bleef het angstwekkend stille, wát hee ook mear dee. Mear noa de vuurstelling zat hee eaven an ‘t schap in het theatercafé en toen kömmen de Groningers noar um hen. Ze höwn um op de schoolders en zeaden: “Wát moojn auwnd, w’hebn nog nooit zo lachen.”
Gerrit Dannenberg
