Afgelopen zaterdag organiseerde het bestuur van onze atletiekvereniging een Paastraining. Het was alweer enige jaren geleden dat deze voor het laatst gehouden was. Doorgaans verdwijnt een jaarlijks fenomeen na een paar jaar uitstel snel uit het collectief geheugen. Nieuwe leden hebben er geen herinnering aan, terwijl de oude hap de neiging heeft een vorm van Alzheimer te ontwikkelen. Enfin, een paar kiene leden wenste bedoelde traditie nieuw leven in te blazen, ofschoon de Kersttraining en de Oudejaarsloop, eveneens gebeurtenissen uit onze rijke clubhistorie, meer standing hebben dan iets dat slechts geassocieerd wordt met het verstoppen van gekleurde kippeneieren.
De Paastraining dus, hoewel de annonce “paasontbijttraining” vermelde. Snel werd duidelijk dat de lokale kruidenier en een ontbijtboer van faam voor de sponsoring tekenden, hetgeen een enorme toeloop tot gevolg had, daar het predicaat “gratis” in deze tijd kennelijk een onweerstaanbare kwalificatie betreft. Druk was het dus, met name nu het bestuur – steeds tuk op een toename van het ledental – liet weten dat “ook familieleden en kennissen” welkom waren om aan de training, gevolgd door het ontbijt, deel te nemen.
Die ochtend werd ons, trainers, snel duidelijk hier evident sprake was van wat door de ware atleten als “verkreukelde kranten” wordt gekwalificeerd: zeer beginnende lopers. Men herkent deze dilettanten aan zuurstokkleurige trainingspakken, die ergens eind jaren tachtig van de vorige eeuw in zwang waren. Daarbij bleek dat het inlooptempo van dit ongeregeld gelijk stond aan het geslenter, waarmee zij des zondags in het gezelschap van hun joelende Nachwuchs “een blokje omlopen”.
Ik onderwierp de ongelukkigen aan een pittige training, bedoeld voor mijn loopgroepje, dat gewend is om het snot voor de reeds waterige oogjes te rennen. Overigens heb ik wel enige tijd geworsteld met het thema van deze Paastraining. Men denkt vanzelf aan de wederopstanding, waardoor ik de atleten op commando liet liggen, wat aanvankelijk veel van de aanwezigen deugd deed, totdat ik na een fluitsignaal de bubs weer liet rennen, enzovoorts: inderdaad een soort wederopstanding. Vervolgens nodigde ik deze lieden uit om te zoeken naar een gouden ei, wat ik ter plekke bedacht had, zodat een dergelijk product niet voorhanden was, maar – zo had ik iedereen verzekerd – de vinder recht gaf op zeven weken gratis ontbijten in onze kantine. Na 12 minuten waarbinnen de groep koortsachtig de omgeving verkenden en zelfs in lichtmasten klom teneinde het betreffende denkbeeldige ei te bergen, floot ik af en sjokte men gebroken richting de moeizaam te nemen trap, die leidde naar onze kantine waar de paasachtige heerlijkheden opeengestapeld lagen.
Gedreven door honger, enerzijds door langdurig vasten en anderzijds vanwege de op de baan achtergebleven calorieën, stortte men zich op de etenswaren, waarbij enige aanwezigen hier en daar op de vuist gingen teneinde de populaire eiersalade en het Bolletje-ontbijt veilig te stellen.
Zo werd het nog heel gezellig. Maar ik denk niet dat we er leden bijkrijgen.
Erik Endlich
