Treurig natuurlijk dat het vaderlandse voetbal de nek wordt omgedraaid door zogenaamde fans die van alles op het veld gooien: vuurwerk, aanstekers, stoeltjes en: bekertjes. Zelfs een koffiebeker kan leiden tot het afbreken van de wedstrijd, waarna het vervolg wordt afgedaan in een stadion zonder toeschouwers.
Het is de vraag of dergelijke taferelen zich ook op en aan de atletiekbaan voordoen. Dat is helaas niet het geval. Deze verzuchting heeft te maken met de soort aanhang dat langs de kant staat. In kwantitatieve zin gaat het hier om een te verwaarlozen hoeveelheid fans. Dat heeft te maken met de langde duur alsmede met de spanning van een atletiekwedstrijd. Wat de tijdspanne betreft, vanwege het onwaarschijnlijk aantal nummers zal de gemiddelde hooligan reeds na een uurtje in slaap zijn gesukkeld. Neem de loopnummers, die vanwege de series, halve finales en finales en omdat er iets van twaalf afstanden zijn, ongeveer een halve dag duren. Dan zwijg ik nog even over de werp- en springnummers, die eveneens eerst na een halve dag gedaan zijn. Geen fan is in staat hiervoor uit zijn dak te gaan. Daarom staan er weliswaar lieden aan de kant, maar dat zijn familieleden of partners die zo gauw geen excuus konden bedenken om aan deze hel te ontsnappen. Daarbij lopen er in de baan meer personen, hoewel dat voornamelijk juryleden zijn – en natuurlijk de atleten zelf.
Daarom merk ik op dat het zó vervelend is dat er nimmer uit balorigheid iets op de baan wordt gesmeten. Het tekent namelijk de lamlendigheid van het publiek.
Niet dat het uitgesloten is, dat ander materiaal dan werptuig op het tartan terechtkomt. Sterker, lege koffiebekers zorgen voor hinderlijke onderbrekingen tijdens een baanatletiekwedstrijd. Mooi Scrabblewoord trouwens. Die koffiebekers zijn afkomstig van het apathische volk langs de kant van de baan, dat liters koffie drinkt teneinde de ogen open te kunnen houden. Terwijl sommigen min of meer in slaap sukkelen, laten zij onwillekeurig het kartonnen bekertje uit de hand glijden. De wind, die op een atletiekbaan door het gebrek aan reclameborden vrij spel heeft, zorgt ervoor dat het kleinood op het tartan terechtkomt. Gevolg: weg concentratie van de startende of de zich minuten op een sprong voorbereidende atleet.
Vanzelfsprekend leidt zulks tot irritatie bij zowel de deelnemers als bij de juryleden. De beker wordt weggehaald, de microfonist roept vermanende dingen en soms wordt iemand van de baan gestuurd. Dat laatste overigens tot vreugde van betrokkene, die tenminste vroeg naar huis mag. Dat verklaart ook dat met name aan het einde van de dag, wanneer de estafetteploegen zich gereed maken, er plotseling allerlei bekertjes, bakjes en lege patatzakken over de baan vliegen.
Maar een atletiekwedstrijd is er nimmer door afgelast. Eigenlijk best wel jammer.
Erik Endlich
