Rampspood en ellende völ ons ten deel! Moandenlange ha’w met de vearen dik opezat in et hok ezetten vuur den griezen, grauwen anholdenden halfwinter van todderig wear en dampige vochtigheid. En et was ja geheels gin corona mear! Et donkergrieze van ’n dag gung oaver in et griesdonker van ’n nacht. Doarnoa precies andersumme. En zo wieder. Wiej woarken dom verdan, et ene uur sleut zik gevooglik achter al dee anderen woerin as wiej korrekt etzelfde deden. Iej knippern met de ogene en -Tjoeps- wier dree wekken umme.
Reikhalzend keke wiej oet noar de leste beide wekken van mei, dan zolle wiej dee nearslachtigheid onvluchten. Gröaiend was dan ook de ontsteltenis do as ons ‘n doatum van ofreize noar Spanje nöaderden en de wearkaarte ons teunen at ons, juust in de tied as wiej doar zatten, nen DANA oaver de Witte Kuste zol trekken. Nen Depresión Aislada en Niveles Altos. Een wearfenomeen woervan as et eerste woord neet völle te roaden oaverleut. Ik zalven nog wat tegen et meaken van dat et wal met zol vallen en da’j van de wearkaarten toch niks van konnen noavertellen. Mer de vuurzegging veranderen neet. Et reuster har niks as völs te skattige donkergrieze wolkskes met reagendröppelkes. Mangs een wit wolske. Met reagendröppels.
Ik heul nog gode hoppe töt at ’n piloot de kiste an de Valenciaanse grond drukkeden. Mer in Spanje zollen Hiemstra en Krol al lange zonder woark zitten, wi’k der mer met zeggen. Terwiel as et in Nederland vuur et eerst in tachtig dage dreuge was, reagenen et doar vuur et eerst in eens zovölle. En dan direkt in et onbenullige. Anders neet zo slim, mer doot dat dan as wiej der nit zitt.
Ons appartement lea et neet an. Mer ook hier was et wier gewoon zo as in hoes. Wier riegeln zik de griesgrauwe dage. Wier wosseln wiej wieder. Wiej bezöchten nog een pleatske, mer ook dat was lastig te zeen. Den reagen geseln ons de vuurroete. Wiej besleuten: zo kan et neet länger.
Tusken al dee lösse tabbladen duur, halen wiej der ne nieje plate bie vuur. Vandage nemme wiej et recht in egene handen en doot ons leaven nen anderen dreei: ummeboken den kroam!
Wiej hadden et nog neet ezegd of doar ha’j de zunne. Mer noe har he et verdretten. Wiej pakken ’n kroam in. Dree en een half uur later en dree honderd en vieftig kilometer noordeliker wussen ze niks van nen DANA. In een hotel 30 meter van de zee köm as eerste de zwembokse oet ’n koffer. Met ’n half uur lea’w an et strand. Met oewen DANA.
Martin ter Denge
