Van sporten komt momenteel weinig. Niet zozeer door klimatologische omstandigheden, hoewel de drukkende hitte niet noodt tot inspannende activiteit. Aan de andere kant ben ik een dag-en-dauwmens, dat bij het krieken van de dag zijn slag slaat. Dan kan ik zonder mankeren sport bedrijven, soms nagestaard door een krantenbezorger. Eerlijk gezegd houd ik dit vol tot het avondeten, waarna mijn accu in het rood raakt en ik met kleine ogen en onderuitgezakt niet begrijpend naar het glazen oog staar. Aldus in het kort mijn bioritme.
Nu is dit dus door extreme omstandigheden van slag. Ik ben namelijk docent bij het HBO, en dan weten de lesgevers het wel: het laatste kwartiel van het leerjaar is een hel. Of op z’n minst het voorportaal daarvan.
Ga er maar aanstaan: diverse klassen moeten laten zien wat mijn collega’s en ik geprobeerd hebben ze bij te brengen, wat niet alleen voor de studenten zenuwslopend is, ook wij bijten de nagels kort want als het bagger is, wordt er vanzelf naar ons gekeken. Sowieso trouwens, want onze pupillen mogen ongezouten en anoniem zeggen wat ze van ons vinden. Dat heeft wel eens geleid tot de verwijdering van een collega die geen kwartiel ongeschonden door dit soort van leerlingenrapporten kwam. Verder dienen wij doorgaans volstrekt oninteressante want bijzonder saaie en dikke afstudeeropdrachten te lezen en te beoordelen, dat laatste op een punt of dertig. Vervolgens eisen de studenten dat wij de resultaten terstond in een programma registreren, want een verzoeking is. Bedoeld computermodel is even hanteerbaar als een racewagen zonder stuur, zeker nu ik om mysterieuze redenen vaak niet geautoriseerd ben om iets in te voeren.
Enfin, het begin van de zomervakantie komt in zicht, een stip aan de horizon die een wenkend perspectief oplevert. Zeker in mijn geval, nu deze vakantie tevens mijn laatste is. Deze jongen gaat namelijk met pensioen. Het is daarom te hopen, dat deze vakantie een zeer lange is, hoewel dat weer van de omstandigheden afhangt. Men is immers maar een mens van de dag, en om bijvoorbeeld dementerend, kwijlend en in een eenpersoonswagentje het einde af te wachten, is een beduidend minder aantrekkelijke wijze om te verjaren.
Daarom heb ik mij voorgenomen het tijdelijke gebrek aan lichamelijke oefening straks ruimschoots goed te maken, door dagelijks krachthonk en rennen in de natuur af te wisselen. Ook dat biedt geen garantie op een kwiek en zorgeloos bestaan, maar ik heb het dan in ieder geval geprobeerd.
Verder blijf ik schrijven. Geestelijke inspanning moet niet onderschat worden als het om mentale gezondheid gaat. Maar u waarschuwt toch wel tijdig als het onsamenhangend gebrabbel wordt? Op voorhand dank!
Erik Endlich
